Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.....

Κοιτάζει μπροστά δίχως να την νοιάζουν τα περασμένα. Αφήνει στο χρόνο ότι κατάφερε να μας ξεφύγει και ρίχνει στη λήθη στιγμές που δεν ζήσαμε. Ψάχνοντας αυτό το τέλειο, το άπιαστο, την ευτυχία ξεχάσαμε να ζούμε. Η ζωή όμως δεν περιμένει, κανέναν και τίποτα. Συνεχίζει να κυλάει αδιάκοπα. Αν αφηνόσουν μια στιγμή, έτσι, για να δεις τι μαγεία κρύβει το να χάνεσαι πού και πού, να δίνεσαι στο σήμερα ξεχνώντας για λίγο το πριν και το μετά ίσως έβλεπες ότι αυτό που πάντα

αναζητάς βρίσκεται μες στα δυο σου χέρια γιατί η ευτυχία είναι πάντα κρυμμένη στις μικρές στιγμές. Δουλειές, άγχος, προβλήματα… όλα αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Η ζωή σου όμως τελειώνει πολύ γρήγορα και πριν προλάβεις καν να το καταλάβεις, έχεις φτάσει στο τέλος. Και τότε λυπάσαι, που δεν έφυγες μια νύχτα με τον μεγάλο σου έρωτα, που δεν έδωσες ένα φιλί στη μάνα σου εκείνο το πρωινό επειδή είχες νεύρα, που δεν βγήκες για καφέ με τους φίλους σου γιατί έπρεπε να πας στη δουλειά, που δεν βρήκες χρόνο να κοιτάξεις μια μέρα τον ήλιο που σου χαμογελούσε, που προσπέρασες ένα παιδί που σε ζητούσε, που δεν γέλασες με την ψυχή σου με ένα χαζό ανέκδοτο που σου είπε κάποιος, που δεν μέθυσες με την παρέα σου  ένα βράδυ γιατί σκεφτόσουν τι θα πει ο κόσμος, που άφησες τη φλόγα μέσα σου να σβήσει, που παραιτήθηκες απ’ τη ζωή. Αναλογίσου πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο γρήγορα περνάει και ξεκίνα να ζεις. Στον κόσμο αυτόν εσύ είσαι ο περαστικός, ο εφήμερος. Ζήσε, λοιπόν, τώρα πριν αφεθείς και εσύ στο χρόνο, ζήσε πριν γίνεις παρελθόν. Η ζωή δεν περιμένει…

ΚΑΙ ΣΜΙΓΟΥΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ....

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση

Ποιος φίλος αξίζει τελικά;

Εκείνος που θα γνωρίζει τα πάντα για σένα και θα σε αποδέχεται όπως είσαι, χωρίς να κάνει συγκρίσεις. Αυτός που όταν βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού, δεν θα σου δώσει μια σπρωξιά για να είναι σίγουρος ότι έπεσες αλλά θα κάνει τα πάντα για να σε κρατήσει. Φίλος είναι αυτός που όταν κάνεις κάτι άσχημο, θα σου το πει αλλά δεν θα σε κρίνει για τις επιλογές σου. Θα σου πει την γνώμη του αλλά δεν θα στην επιβάλλει. Εκείνος που όταν έχεις τις μαύρες σου, θα σου κάνει παρέα όλο το βράδυ και ας έχει να ξυπνήσει εφτά η ώρα το πρωί. Φίλος είναι εκείνος που δεν χρειάζεται να του μιλήσεις, γιατί έχει καταλάβει τι σκέφτεσαι και μόνο με ένα βλέμμα σου. Αυτός που θα σου νευριάζει και το επόμενο λεπτό θα σε παίρνει να πάτε για καφέ. Αυτός που μαζί του μπορείς να κάνεις τα μεγαλύτερα σου όνειρα και τις μεγαλύτερες τρέλες σου. Εξάλλου, όπως λένε «οι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς που μας έδωσε»! Αρκετοί φίλοι θα περάσουν απ’ τη ζωή σου. Κάποιοι από αυτούς θα σε πληγώσουν , άλλοι θα σε προδώσουν ή δεν θα σε εκτιμήσουν, κάποιοι ίσως και να σε εκμεταλλευτούν. Ο χρόνος είναι εκείνος που θα φανερώσει τους πραγματικούς ανθρώπους που μένουν κοντά σου από επιλογή και όχι από ανάγκη. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά για να καταλάβεις ποιος φίλος αξίζει τελικά…

Τάσεις φυγής…

Είναι στιγμές που η ψυχολογία μας δεν είναι και στα πολύ

καλά της και τότε νιώθουμε, πιο επιτακτική από ποτέ, την

ανάγκη να φύγουμε, να δραπετεύσουμε από ένα παρόν που

μας εγκλωβίζει. Αυτές τις στιγμές αισθανόμαστε ότι όλα μας 

πνίγουν, ότι τίποτα γύρω μας δεν είναι όπως το θέλουμε, ότι

οι άνθρωποι μας 

πρόδωσαν και η μόνη

διέξοδος είναι η 

φυγή. Η φυγή από

μια πραγματικότητα

που μας πονάει. 

Είναι, βέβαια

, φυσιολογικό κάποιες

φορές να θέλουμε να

κρυφτούμε από όλους και απ’ όλα, να το βάλουμε στα πόδια

γιατί όπως και να το κάνουμε, όλοι οι άνθρωποι έχουν τις 

αδύναμες στιγμές τους και λυγίζουν. Είναι όμως η φυγή λύση

ή μήπως είναι δειλία; Μάλλον το δεύτερο. Όσο και αν έχεις 

πληγωθεί απ’ τη ζωή σου, το να το βάλει στα πόδια δεν είναι

λύση, είναι δειλία, λιποταξία. Με όση δύναμη ψυχής

διαθέτεις, πρέπει να κολλήσεις, έστω πρόχειρα, τα κομμάτια

σου και να προχωρήσεις. Όλοι οι άνθρωποι πέφτουν μα 

δυνατοί είναι εκείνοι που καταφέρνουν αν ξανασηκωθούν

και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Το να φεύγεις από τα

προβλήματα, δεν δίνει λύση σε αυτά. Ίσα ίσα προσθέτει

ακόμα περισσότερα και σε τραβάει συνέχεια πίσω. Το να τα 

αντιμετωπίσεις όμως, ίσως είναι πιο δύσκολο και επίπονο 

αλλά είναι το μόνο που θα καταφέρει να σε κάνει να 

προχωρήσεις.

Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα;

Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα!
Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου!
Φτου κι από την αρχή τώρα… Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις…

Όταν κυλιέσαι μαζί της…

Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα…Κρατάς τις αναμνήσεις σου και προχώρα…

Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο…

Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης…

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ......

ΖΟΥΜΕ ΔΥΟ ΖΩΕΣ  ......

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΞΕΚΙΝΑΕΙ 
ΟΤΑΝ 

ΣΥΝΗΔΕΙΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ......

ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ...

ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΝΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ;;;

Όλοι μου λένε πως όσοι πραγματικά αξίζουν και σε αγαπούν


αληθινά θα ......

βρουν τρόπους να είναι στη ζωή σου, 

όλοι οι υπόλοιποι θα

βρουν προφάσεις. Γίνεται όμως άνθρωποι που αγαπιούνται 

να φεύγουν απο την

ζωή του άλλου; Είτε αυτό είναι φιλία, είτε συγγένεια είτε

σχέση ερωτική; Και αν ναι, τι είναι αυτό που αναγκάζει την αγάπη να

απομακρυνθεί; Εγώ πάλι είμαι της άποψης, πως όποιος σε αγαπά πραγματικά

και ξέρει ποιος είσαι, σε δέχεται με τα λάθη σου διότι ξέρει 

ότι είσαι άνθρωπος και έχει εμπιστοσύνη πως θα γίνεις

καλύτερος και δεν θα τα επαναλάβεις. Ξέρω πως, όποιος σε

αγαπάει αυθεντικά μένει εκεί και παλεύει μαζί σου, στα

δύσκολα, στα εύκολα, στις χαρές, στις πληγές, στα λάθη.

Αυτός που νοιάζεται, σε μια "κατρακύλα" δεν θα σου δώσει

κλωτσιά να πας ακόμα πιο κάτω, δεν θα σε ρίξει στους 

άλλους, αλλά θα σου δώσει το χέρι να σε βοηθήσει να

σηκωθείς. Αυτός που αγαπά, αγαπά. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Είτε

αγαπάς είτε όχι. Ή είσαι εκεί δίπλα του ή δεν είσαι. Άνθρωποι που είναι στη μέση, δεν έχουν ισχυρά

συναισθήματα, δεν ξέρουν τι θέλουν. Άρα εσύ γιατί να τους

αφήνεις να μπαινοβγαίνουν στην ζωή σου; Ακόμα και αν 

τους αγαπάς και παλεύεις για αυτούς, αξίζει πιστεύεις να

αφήνεις την πόρτα ανοιχτή για να σε ρίχνουν κάτω όποτε

θέλουν; Θα μου πείτε αφού αγαπάς... ανέχεσαι... Ναι... μήπως όμως

υπάρχουν όρια; Mήπως άλλο είναι η υπομονή και άλλο η 

ανοχή; Μπερδεμένη ιστορία...... Τελικά όσοι σε αγαπούν κάνουν τα

πάντα για να μείνουν στην ζωή σου; Όποιος αγαπά βρίσκει 

τρόπους και όποιος δεν αγαπά προφάσεις; Ή μήπως μπορεί 

να γίνει και το αντίθετο;

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΜΗ ΜΙΛΑΣ.....

Το παρελθόν είναι κάτι εύθραυστο που συνήθως δεν θέλουμε να αγγίζουμε διότι μας πονάει. Έτσι είναι κι οι περασμένες αγάπες,περασμένες μεν αξέχαστες δε. Απ΄την ζωή μας περάσανε και θα περάσουν πολλοί ακόμη άνθρωποι ,οι εμπειρίες μας μαζί τους δεν ήταν πάντα όμορφες. Πολλές φορές αποφεύγουμε να μιλάμε για τις παλιές αγάπες γιατί κουβαλάνε μαζί τους πολλές πληγές. Πληγές που ίσως παρέμειναν ανοιχτές μέσα μας και μας παίδεψαν για καιρό. Κλείνουν άραγε ποτέ αυτές οι πληγές;;; Για κάποιους ναι κλείνουν αν με ρωτάς για κάποιους άλλους όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεχάσουν ότι τους πλήγωσε και σημάδεψε βαθιά την ευαισθησία τους. Παρ'όλα αυτά οι περασμένες αγάπες αφήνουν μια γλυκιά και όμορφη υφή μέσα μας και ίσως....... τα λάθη του παρελθόντος καταφέρουν να φωτίσουν τον δρόμο του μέλλοντος. Γι'αυτό και συ μην φοβηθείς ποτέ τα λάθη και τις πληγές σου γιατί αυτές είναι που ορίζουν το "εγώ" σου.

~.....ΞΗΜΕΡΩΝΕ ΚΥΡΙΑΚΗ~

Ήταν η στιγμή που εξαφανίζονται οι σκιές
.
 Κείνη την ώρα που ζυγιάζεται το φως και το

 σκοτάδι και το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο .

Τοπίο μαγευτικό,όπου η φαντασία όντας

 πραγματικότητα κυριαρχούσε της λογικής.

 Συνταξιδιώτες σε αυτόν τον πίνακα 

ζωγραφικής...

.
Κοιμηθήκαμε αγκαλιά και ονειρευτήκαμε με

 μάτια ανοιχτά. Ανάλαφροι σαν άγγελοι μα

 και σαν άγιοι...
,
αφού ξέραμε και οι δυο ότι υφαίναμε την

 ωραιότερη προίκα στην καινούργια μέρα.


θυμάσαι;σαν χθες μου φαίνεται και ας έχουν

 περάσει τόσα χρόνια..


Β.Μ.