Δωδέκατη
μέρα του Χειμώνα
Συγνώμη που άργησα στο ραντεβού μας αλλά με έπιασε βροχή στον δρόμο. Είχα βγει μια βόλτα στην πόλη το βράδυ να ψάξω για εκείνη. Ναι πάλι για εκείνη, μην γκρινιάζεις! Ένιωθα το βλέμμα της πάνω μου μα όπου κι αν γυρνούσα έβλεπα ξένους. Τέλος πάντων, έπιασε απότομα βροχή και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι. Λίγο πριν φτάσω βρήκα και τον Τζακ και γαβγήσαμε για μια στιγμή ο ένας στον άλλον. Τελικά με έπεισε και παραβγήκαμε στον δρόμο της επιστροφής. Πάλι έχασα αλλά είναι φίλος μου, δεν πειράζει.
Μπαίνοντας σπίτι τον είδα απέναντι
μου βρεγμένο ως το κόκκαλο, γέλασα μαζί
του και τελικά έβγαλα τα ρούχα μου. Δεν
ξέρω αν στο έχω πει, αλλά ο χειμώνας
είναι η αγαπημένη μου εποχή. Ταιριάζει
νομίζω με τα μαύρα μάτια μου, τι λες;
Άσε που τον χειμώνα οι άνθρωποι έρχονται
πιο κοντά γιατί κάνει κρύο. Εγώ βέβαια
δεν έχω κάποιον να έρθω κοντά απ' όταν
έφυγε, αλλά έχω ακόμη το νόμισμα που μου
είχε χαρίσει μια μέρα που με είδε να
κάθομαι κάτω στον δρόμο. Τι παράξενο
κορίτσι, τι περίεργη γυναίκα.