Μια στιγμή πριν φύγεις

   Μια στιγμή πριν φύγεις, θέλω να γυρίσεις να με κοιτάξεις μέσα στα μάτια. Θέλω για μια στιγμή να χαραχτεί στο μυαλό σου το βλέμμα μου για σένα. Να ανακαλύπτεις μέσα του, κάθε φορά που το θυμάσαι, καινούρια όμορφα συναισθήματα.


   Μια στιγμή πριν φύγεις, θέλω να δω την μορφή σου και ύστερα να την αποτυπώσω πάνω σε λευκό χαρτί μέσα σε λίγες μουντζούρες. Θέλω οι κινήσεις μου να δημιουργήσουν αυτό που συνέλαβε το μυαλό. Να σε κάνω αθάνατη στον χρόνο.


   Μια στιγμή πριν φύγεις, θέλω να ρουφήξω μιαν ανάσα σου. Θέλω να κρατήσω μέσα μου όλη τη ζεστασιά σου. Να είναι αυτή η μία παραπάνω που θα έχω πάντα.

Σημείο συνάντησης

                                                                                   Ακαριαίες συναντήσεις. Γνωριμίες από το

πουθενά. Ανταμώματα της τύχης. Λες και κάποια πράγματα είναι για να συμβούν. Και για κάποιο λόγο γίνονται. Και νιώθω πως τα πιο ωραία πράγματα προκύπτουν από την τυχαία στιγμή και γίνονται αυθόρμητα και αναπάντεχα. Χωρίς να τα έχεις σχεδιάσει, χωρίς να τα έχεις προμελετήσει.

Η νύχτα που δε Θα Ξημέρωνε ποτέ

Τη λατρεύω τη νύχτα.
Πάντα εκτιμούσα το σκοτάδι της.
Χωρίς φως όλα είναι πιο απλά, πιο όμορφα και ευκολονόητα.

"Νύχτα είναι θα περάσει " λένε κάποιοι. Ποτέ δεν τους κατάλαβα και ούτε προσπάθησα.

Ένα ρητό λέει πως : Την αυγή μπορείς να τη φτάσεις μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας.
Πέρα για πέρα αληθινό.

Το νησί των συναισθημάτων, Μάνος Χατζιδάκις, μια υπέροχη ιστορία

"Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».




πηγή εδώ