Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι;
Είμαι σίγουρη πως ναι.
Νιώθεις σαν να στέκεσαι θεατής μπροστά στην ίδια σου τη ζωή και εύχεσαι να είχες ένα μικρό θαυματουργό κουμπάκι fast forward, ώστε να μη μπεις στον κόπο να αποφασίσεις. Μήπως επίσης σας έχει τύχει να δειλιάζετε μπροστά στην ανάγκη μιας απόφασης;
Είμαι σίγουρη πως ναι…
Νιώθεις σαν να φοβάσαι τον ίδιο τον φόβο.
Φοβάμαι πως θα φοβάμαι σε όλη μου τη ζωή.
Γιατί να μπαίνω στη διαδικασία να αποφασίζω, μιας και ο φόβος θα παραμένει πάντα μέσα μου;
Εκεί… «στυλοβάτης» της αυταπάρνησης μου.
Έπειτα έρχεται η αυτολύπηση, αποτρόπαια εγκληματική.
Μας παγιδεύει, μας αποδυναμώνει, μας απελπίζει.
Όμως δεν υπάρχει χειρότερος εγωιστής από αυτόν που λυπάται τον εαυτό του.
Προσποιείται ταπεινότητα, όμως γίνεται τελικά θιασώτης του τιποτισμού.
Δεν έχω τίποτα… είμαι ένα τίποτα… λυπηθείτε με… προσέξτε με… το αξίζω!
Κι αν δεν είναι αυτό εγωισμός, τότε τι είναι;
