Η στιγμή που τα'χεις όλα αλλά ταυτόχρονα δεν έχεις τίποτα.
Είναι βράδυ και έξω έχει σκοτεινιάσει, μάλλον αυτό θα φταίει.
Το σκοτάδι έχει περίεργες ιδιότητες.
Άλλοτε μαγικές και άλλοτε καταστροφικές.
Θυμάσαι κάποια νύχτα όταν φίλησες εκείνα τα χείλη που τόσο πολύ πόθησες.
Κι ύστερα θυμάσαι τη μοναξιά σου, μες στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθες τους τοίχους να σε φοβίζουν
κι όμως η τελευταία που σε τρόμαζαν.
Είχες μάθει πια πως τα σκοτάδια παίζουν βρώμικα παιχνίδια πίσω απ'τις πλάτες σου.
Δεν ένιωθες φόβο, αυτό όμως δε σημαίνει πως το άντεχες.
Ξημέρωσε.
Κοιτάς τον ήλιο και ένα πράγμα σκέφτεσαι.
Μακάρι να μην έρθει η νύχτα απόψε.
Το φεγγάρι αχνοφαίνεται κι είναι σαν να γελάει μαζί σου.
Και ξαφνικά ήρθε το σούρουπο.
Κι ύστερα η νύχτα.
Χτυπάει η πόρτα και βλέπεις μια σκιά να πλησιάζει στο κρεβάτι.
Όσο πλησιάζει τόσο μεγαλώνει.
Είναι η μοναξιά.
Η μοναξιά σου.
Σε κοιτάζει αλλά εσύ διώχνεις τα μάτια σου από πάνω της.
Και τότε ακούς μια γνωστή φωνή να ψιθυρίζει
"Φοβάσαι το σκοτάδι;"
