Πάντα πιο πολύ μου ταίριαζε να φαντάζομαι τον κόσμο και τα χρόνια που κυλούν επάνω του σαν τους μεγάλους ωκεανούς…
Απέραντοι και μυστηριώδεις, γοητευτικοί μα και επικίνδυνοι, αχανείς σαν τα σκοτεινά τους βάθη, αέναα σαν τα κρυμμένα μυστικά της… Και εμάς, τις ταπεινές ζωές μας και την ψυχή του καθενός ξεχωριστά η φαντασία μου την ταίριαζε με μια παλιά ξύλινη βάρκα, σάπια και κουρασμένη, γερασμένη σε ένα ασταμάτητο ταξίδι που σπάνια έχει γνωστό προορισμό. Και η θάλασσα έχει και αυτή ψυχή και άλλοτε ταξιδεύει τη βάρκα στα ήρεμα νερά των καναλιών και άλλοτε στις οργισμένες της φουρτούνες.
