Φωνή Συνειδήσεως

Ζόρικοι καιροί. Δύσκολοι. 

Γύρω άνθρωποι να τρέχουν πανικόβλητοι κι όμως κανείς   δε φτάνει εκεί  για όπου ξεκίνησε.

Μια μιζέρια στον αέρα που δε σ’ αφήνει να αναπνεύσεις  και  εξαπλώνεται  σαν  επιδημία  η  γαμημένη.  Κάθε  μέρα όλο  και  περισσότερη μέχρι να σε  σκοτώσει  από ασφυξία. Τη νιώθεις τη δυσφορία. Ο αέρας λιγοστεύει.

Δε σε νοιάζει και πολύ.

Συμβιβάζεσαι και αναπνέεις λιγότερο.

Σηκώνεις για λίγο το κεφάλι και παρατηρείς το χάος.

Θλιμμένες φάτσες.

Πρησμένα μάτια.

Μίζερα ανθρωπάκια με ένα τσιγάρο στο χέρι.

Δε σηκώνουν κεφάλι. Μόνο περπατάνε.

Μα αλήθεια, ξέρουν που πάνε;

Άνθρωποι ρυτιδιασμένοι που βουλιάζουν στη μοναξιά τους. 

Τη μοναξιά ΜΑΣ.

Άνθρωποι χαμένοι στο τίποτα. Ένα τίποτα που το απολαμβάνουν με όλη τους την ψυχή και ας ξέρουν πως δε ζουν εξαιτίας του.

Άλλοι νέοι, άλλοι μεγαλύτεροι και άλλοι γέροι.

Όλοι στα ίδια σκατά βουτηγμένοι. Ξυπνάν το πρωί περιμένοντας αγωνιωδώς το βράδυ για να πέσουν και πάλι στο λήθαργο του κρεβατιού τους.Ένα κρεβάτι μεταχειρισμένο που ρημάχτηκε. Ποιος ξέρει πόσες σάρκες σκορπίστηκαν πάνω του για ένα μονάχα βράδυ-αν όχι για μια ώρα.

Ανθρώπινες σχέσεις σκουριασμένες. 

Σάπιες κουβέντες από  σάπιους ανθρώπους.

Δεσμοί ανούσιοι ,ένα τίποτα. Σπάνε με ένα απλό τράνταγμα και αυτό γιατί τα εύκολα είναι προσωρινά. Εφήμερα.

Και η αγάπη;

Πουθενά. Αγνοείται. Ευκολία και αγάπη είναι παράλληλοι δρόμοι. Δε συναντιούνται. Άρρωστες εποχές, όλα άψυχα γύρω σου μα δε σ’απασχολεί.

Συνεχίζεις στην ίδια πορεία. 
Σταθερά και  μεθοδικά. 

Σα να ισορροπείς σε μια αόρατη γραμμή που σε κρατά ζωντανό νεκρό.

Αν παραπατήσεις, τέλειωσαν όλα. Έτσι λες.

Κι όμως ξέρεις πως τίποτα δεν τελειώνει. Απλά δυσκολεύει.Ναι, τώρα βάλτο στα πόδια. 

Το φοβάσαι το δύσκολο, πονάει πολύ.

Σε πονάνε κι οι αλλαγές. Άσχημο πράγμα να σε βγάζουν απ΄ τη σειρά σου.

Και έπειτα για να ξεχάσεις τους φόβους σου  ξαναγυρνάς στο τίποτα.

Χαμένος μέσα σε οθόνες, τσιγάρα και καπνούς. 

Το γουστάρεις να χάνεσαι.

Όμως ξέρεις κάτι; 

Πιες ό, τι θες. Φτιάξου όσο θες. 

Η σαπίλα δε θα φύγει από πάνω σου.

Κι οι φόβοι σου θα’  ναι εκεί. Θα περιμένουν κρυμμένοι σε μια γωνιά αυτού του τίποτα που μου φέρνει αηδία. Αυτού του τίποτα που εσύ αποκαλείς ζωή και εγώ θάνατο. 

Η πλήρης λεηλασία του εαυτού σου από σένα για σένα.

Και τώρα τι;

Υποκριτή. 

Απόλαυσε τη φρίκη σου. 

Μην κοιτάς αλλού.

Εδώ είσαι.

~Χ.π.Χ~