15 Εικόνες που θα σε κάνουν να σκεφτείς

Το όνειρο που ' γινε φωτιά και σε έκαψε

« Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του. Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά, κλεισμένοι δρόμοι κλέφτες και αστυνόμοι. » 

« Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.  »

Είχα αφήσει το ραδιόφωνο να παίζει και αποκοιμήθηκα. Μόλις ξύπνησα το άλλο πρωί έφτιαχνα τον καφέ μου και σιγοτραγουδούσα : Αξίζει φίλε...
Το υποσυνείδητο μου πάλι ξεσάλωνε χθες βράδυ σκέφτηκα.

Άνοιξα το παράθυρο και κοιτούσα στο άπειρο ενώ ταυτόχρονα έστριβα το

Θέλω μάτια καθαρά να μου μιλάνε

Η λεκτική επικοινωνία είναι πολύβουη. Μιλούν οι άνθρωποι, φλυαρούν. Επιλεκτικά ξεστομίζουν αλήθειες και ψέματα. Λένε όσα οι άλλοι επιθυμούν να ακούσουν και αποσιωπούν αυτά που δεν αρθρώνονται με ευκολία. 

Τόσες χιλιάδες λέξεις και πολλές φορές καμία δεν είναι αρκετή να εκφράσει με σαφήνεια, αυτό που από τη ψυχή φτάνει στο στόμα σαν θηλιά και τους πνίγει. Δύσκολη υπόθεση να μεταφερθούν τα συναισθήματα με λόγια, λέξεις που σαν φύλλα σκορπίζονται στα σημεία του ορίζοντα. Ολόκληρα βράδια συζητήσεων, αναλύσεων. 

Μάτια χαμηλωμένα, βλέμματα στο κενό. 

Μην κουράζεσαι, οι άνθρωποι ακούνε μόνο όσα θέλουν να ακούσουν. Πολλοί έχουν μιλήσει για το ηλιοβασίλεμα, επειδή λίγοι έχουν δει την ανατολή του ήλιου. Εκείνοι οι λίγοι όμως, λυτρωμένοι από τις σειρήνες, κοιτούν κατάματα. Αφήνουν τη σιωπή να χορέψει, δεν χαμηλώνουν το βλέμμα. Σαν να βγήκε βόλτα στα μάτια τους, να καθρεφτίσει φόβους και πάθη. Ντροπές και απόγνωση που σαν βαρίδιο στη γλώσσα στέκονται και την κάνουν κομμάτια.

 Η μη λεκτική επικοινωνία είναι η πλουσιότερη. Χρειάζεται αντίληψη να την ερμηνεύσεις, να καταλάβεις τα σφραγισμένα χείλη.

Όσα από φόβο συσσωρεύτηκαν και θάφτηκαν βαθιά να μην τολμήσει κανείς τα αγγίξει. Τη λύπη στα μάτια που γυαλίζουν, τη χαρά, τις διεσταλμένες από έρωτα κόρες. Η παγίδα του βλέμματος είναι ύπουλη και άκρως επικίνδυνη. Σαγηνεύει το θύμα της, σχεδόν το μαγεύει. Χαμόγελα και μάτια ερωτεύονται οι άνθρωποι. Και λίγα έχουν μείνει καθαρά και ατόφια. 

Τους ανθρώπους με τα άδεια βλέμματα τους φοβάμαι. Εκείνοι που μιλούν πολύ και κοιτούν αμέριμνοι το υπερπέραν, σχεδόν με τρομάζουν. Κάτι κρύβουν, σβήνεται η ενέργεια τους και δεν μπορώ να τους αγγίξω. Θυμίζουν φιγούρες από θέατρο σκιών, αντικατοπτρίζουν είδωλα, κώδικες που έχουν περάσει από επεξεργασία. 

Δε συγκρατώ ποτέ συζητήσεις ολόκληρες, σχεδόν τις αποβάλλω, δε με ακουμπούν. Ακόμη και τα πιο σκληρά ειπωμένα συναισθήματα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα σβήνονται από τη μνήμη.

 Είναι όμως και κάτι βλέμματα που θα μείνουν ανεξίτηλα. Χαραγμένα για πάντα στη μνήμη, να τα φέρεις ισόβια μαζί σου. Χιλιάδες βολτ σε διαπερνούν και κάθε κύτταρο νεκρώνεται στο πέρασμά τους. 

Κάποια αντίο με μάτια κόκκινα, ένα «σε θέλω», μα πώς να στο πω. Σου λέω φύγε μα τα μάτια μου κραυγάζουν να μείνεις εδώ. Μια θάλασσα άλλοτε ήρεμη, άλλοτε φουρτουνιασμένη. Που όποιος καταφέρει να πέσει στα νερά της μην τον χάσεις ποτέ. Μπορεί να τον πνίξεις βέβαια μα και πάλι θα σου ανήκει.

 Δεν γουστάρω τα λόγια. Θέλω μάτια καθαρά να μου μιλάνε. Να σκίζουν τις κουρτίνες να τις κάνουν ρετάλια στο πάτωμα. Θέλω να βλέπω ψυχές να χορεύουν και στα αυτιά μου σιωπή. Να μη μπορώ να συγκρατήσω εκείνο το χαμόγελο που αυθόρμητα σκάει στο πρόσωπο μου όταν οι τροχιές μας συναντιούνται.

Από τη Βάγια Τοπάλη

Πηγή:εδώ

Όταν τα βιβλία προκαλούν συναισθήματα

Τα βιβλία προκαλούν συναισθήματα.

Δείτε μια υπέροχη σειρά φωτογραφιών από την Yokoo Gibraan.

Η Yokoo παίρνει εκλεκτής ποιότητας βιβλία και τα κάνει να φαίνονται ανθρωπόμορφα με την προσθήκη μερικών εξαρτημάτων.

Οι εκφράσεις κυμαίνονται από την ευτυχία στη θλίψη και στην περιέργεια, σε δισταγμό και σε ενθουσιασμό. Τα βιβλία προκαλούν σε μας τα ίδια συναισθήματα όταν τα διαβάσουμε, σωστά;

Όσον αφορά τα αντικείμενα σε πρόσωπα δεν είναι κάτι εντελώς νέο, αλλά οι εκφράσεις του προσώπου από την Yokoo Gibraan είναι εξαιρετικά έξυπνες !

Φοβάσαι Tο Σκοτάδι;

Είναι εκείνη η στιγμή που αναρωτιέσαι τι φταίει και τι όχι.

Τι λείπει και τι δε λείπει.
Η στιγμή που τα'χεις όλα αλλά ταυτόχρονα δεν έχεις τίποτα.

Είναι βράδυ και έξω έχει σκοτεινιάσει, μάλλον αυτό θα φταίει.
Το σκοτάδι έχει περίεργες ιδιότητες.
Άλλοτε μαγικές και άλλοτε καταστροφικές.

Θυμάσαι κάποια νύχτα όταν φίλησες εκείνα τα χείλη που τόσο πολύ πόθησες.
Κι ύστερα θυμάσαι τη μοναξιά σου, μες στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθες τους τοίχους να σε φοβίζουν
κι όμως η τελευταία που σε τρόμαζαν.

Είχες μάθει πια πως τα σκοτάδια παίζουν βρώμικα παιχνίδια πίσω απ'τις πλάτες σου.
Δεν ένιωθες φόβο, αυτό όμως δε σημαίνει πως το άντεχες.

Ξημέρωσε.
Κοιτάς τον ήλιο και ένα πράγμα σκέφτεσαι.
Μακάρι να μην έρθει η νύχτα απόψε.

Το φεγγάρι αχνοφαίνεται κι είναι σαν να γελάει μαζί σου.
Και ξαφνικά ήρθε το σούρουπο.
Κι ύστερα η νύχτα.

Χτυπάει η πόρτα και βλέπεις μια σκιά να πλησιάζει  στο κρεβάτι.
Όσο πλησιάζει τόσο μεγαλώνει.

Είναι η μοναξιά.
Η μοναξιά σου.

Σε κοιτάζει αλλά εσύ διώχνεις τα μάτια σου από πάνω της.
Και τότε ακούς μια γνωστή φωνή να ψιθυρίζει

"Φοβάσαι το σκοτάδι;"

Η Μπλε Σκιά (Ταινία μικρού μήκους)

Η δύναμη της φαντασίας και η λεπτή γραμμή που την διαχωρίζει από την πραγματικότητα.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:

Όνειρο καλοκαιριού

   Μια δέσμη φωτός κατάφερε και πέρασε σαν κλέφτης κι από το τελευταίο εμπόδιο στον δρόμου του και έφτασε στα μάτια της. Άρχισε να της τα ζεσταίνει μέχρι που κατάφερε και τρύπωσε μέσα από τις βλεφαρίδες της στα σκοτεινά της όνειρα και όλα άστραψαν. Έφερε τα χέρια της αργά μπροστά από τα μάτια της και τα έτριψε. Τα μισάνοιξε για μια στιγμή καθώς έκανε λίγο στην άκρη. Ένα γλυκό αεράκι έφτασε στα αφτιά της φέρνοντας μαζί  τα τραγούδια όλων των πουλιών. Χαμογέλασε χωρίς να το καταλάβει. Σηκώθηκε αργά και τότε μόνο συνειδητοποίησε πως είχε για κρεβάτι της τις ρίζες ενός μεγάλου δέντρου. 

Δεν θυμάται πως και πότε έφτασε εκεί, άλλα δεν την ένοιαζε καθόλου καθώς

Πίσω Από Κλειστές Πόρτες ( Ταινία μηκρού μήκους)

Μία ταινία μικρού μήκους για την ενδοοικογενειακή βία.
Οι συνέπειες της.















Δείτε την ταινία :

Αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. 

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατι για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν,θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ'ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα, ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ'αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άντρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζουσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι πάυουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν πάυουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να μάθει να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.'Εμαθα τόσα πράγματα από εσάς, τους ανθρώπους...

Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Έιναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολυ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ'αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα ΄σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ'αγκάλιαζα και θα σου'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελεθταίες στιγμές που σ'έβλεπα, θα έλεγα ΄σ'άγαπω και δεν θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζώη μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'άγαπω κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε γέρος είτε νέος.Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι'αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχωρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ, κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Gabriel Garcia Marquez

Αργύρης Χιόνης ~Το οριζόντιο ύψος

Μια αφύσικη ιστορία του Αργύρη Χιόνη. 
Το κυπαρίσσι και η αγριάδα.

Μια φορά κι έναν καιρό, πλάι σ' ένα πανύψηλο, υπερήφανο κυπαρίσσι, ζούσε μια ελάχιστη, ταπεινή αγριάδα, που ζήλευε το μπόι του κυπαρισσιού κι ήθελε να το φτάσει, γι' αυτό τεντωνότανε αδιάκοπα στις άκρες των ριζών της, πασχίζοντας να σηκωθεί πιο πάνω από το χώμα. Μάταιη προσπάθεια και αρκετά οδυνηρή, γιατί κάθε φορά που έκανε αυτήν τη γυμναστική, για μέρες μετά, την πόναγε ανυπόφορα η μέση της. Το κυπαρίσσι που παρακολουθούσε αφ' υψηλού τον αγώνα της αγριάδας, σειόταν και λυγιόταν καμαρωτό και της έλεγε υπεροπτικά, με προφορά σχεδόν εγγλέζικη, της Οξφόρδης:

"Δεν γνωρίζετε τι χάνετε, αγαπητή μου αγριάδα, εκεί στην επιφάνεια του εδάφους όπου βρίσκεσθε. Δίχως να θέλω διόλου να υπερηφανευθώ, σας πληροφορώ ότι από την κορυφή μου έχω απεριόριστη θέα του κόσμου και αν θα ήταν ακόμη πιο απεριόριστη, θα έβλεπα ως τη Γουατεμάλα, αν κάποια αναιδή βουνά, γύρω τριγύρω, δεν την περιόριζαν.

Homo homini lupus

Ο κόσμος γύρω μας καίγεται και εμείς σαν ένας νέος Νέρωνας καθόμαστε ψηλά με ένα iphone στην κωλότσεπη να ακούμε μουσική και να χαζεύουμε την πύρινη λαίλαπα. Νομίζουμε πως

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.

Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

 Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι,

σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος,

γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;'

Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας,

μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας

και τις μπαζώνουμε με