ΤΑ ΔΕΣΜΑ KAI ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥΣ...

Άνθρωπε μην ζείς παγιδευμένος στα δεσμά σου.....
Σπάσε τις αλυσίδες και φύγε, φύγε μ'ακούς;
Φύγε τώρα που μπορείς,φύγε τώρα που προλαβαίνεις....
Όμορφη σου παν είναι η ζωή μα ειν' σκληρό παιχνίδι..
Την έκαναν οι άνθρωποι έτσι και την χάλασαν...
Οι λίγοι οι κακοί...αυτοί...
Την έπνιξαν και την μαχαίρωσαν κατάστηθα ...
Και τώρα εσύ βρε άνθρωπε που πας γυμνός μες στα αγκάθια;
Αμέλησες να βγάλεις τις αλυσίδες...
Και αυτές είναι τροφή για το αγκάθι....
Το ξέχασες;

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ ΤΟΣΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ....

Πολλές φορές δεν βρίσκουμε τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσουμε όλα όσα νιώθουμε. Τo συναίσθημα είναι κάτι απερίγραπτα όμορφο αλλά συνάμα και κάτι αφάνταστα περίπλοκο και δύσκολο να ειπωθεί με λόγια. Άλλες φορές αυτό που μας κάνει να βυθιζόμαστε στη σιωπή είναι ο φόβος και άλλες, είναι η ίδια η ανικανότητα του εαυτού μας να σταθεί όρθιος και δυνατός απέναντι σε κάτι τόσο ισχυρό και ακατανίκητο  όσο ένα συναίσθημα, αυτό της αγάπης. Είναι όμως τόσο άδικο να μην καταφέρνουμε να εξωτερικεύσουμε στους ανθρώπους συναισθήματα σαν αυτά. Είναι πραγματικά οδυνηρό και καθορίζει σε τεράστιο βαθμό την ευτυχία μας ή την δυστυχία μας. Όταν αγαπάμε είναι καλό να το λέμε γιατί υπάρχουν και αυτοί που ίσως χαθούν πριν προλάβουν να το ακούσουν απ΄τα χείλη μας. Δείξτε την αγάπη σας στους άλλους πριν αυτοί χαθούν,γιατί τότε η απώλεια θα είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτη..μην αφήνετε τα ανείπωτα να σας πνίξουν...