Ένα απ'τα κύρια ελαττώματά μου, είναι η έλλειψη αίσθησης του χρόνου. Και τώρα που το γράφω, συνειδητοποιώ ότι αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν τα είχα καλά με τα ρολόγια. Όσες προσπάθειες και αν καταβάλλω κάτι θα συμβεί την τελευταία στιγμή και θα τρέχω και δε θα φτάνω. Μία μόνιμη εικόνα έρχεται στο μυαλό μου. Εγώ με την ψυχή στο στόμα να προσπαθώ να προλάβω ωράρια, προθεσμίες,ρ αντεβού, τη ζωή την ίδια. Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Τα λεπτά,τα δευτερόλεπτα που κυλάνε και ξέρεις ότι δεν θα ξαναγυρίσουν. Κάθε λεπτό, κάθε σου ανάσα που μετράει, έχει νόημα γιατί όταν περάσει θα έχει χαθεί για πάντα. Για πάντα με όλη τη σημασία της λέξεως, αφού όσο και αν προχωρήσει η τεχνολογία, χρονομηχανή λίγο δύσκολο να κατασκευάσει ο άνθρωπος.
Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε μία χρονομηχανή. Αλήθεια πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα. Λόγια,πράξεις, άνθρωποι θα μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω να τα διορθώσουμε όλα. Να τα κάνουμε σωστά. Και φτου κι απ΄την αρχή θα πιάναμε το νήμα της ζωής, με τις καλύτερες δυνατές προσδοκίες. Ίσως να μη χρειάζεται καν χρονομηχανή όμως. Ίσως αν κάναμε πράξη, το κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ίσως αν είμασταν πιο προσεκτικοί, τη στιγμή που ετοιμαζόμασταν ν'ανοιξουμε το στόμα μας. Ίσως αν κρατούσαμε τον εγωισμό μας, κρυμμένο σε μπαούλα. Ίσως αν ξέραμε, να προφέρουμε τη συγνώμη.
Όλα αυτά είναι που δεν ήξερες, όταν κατάφερες να πληγώσεις κ'εκείνον τον έναν άνθρωπο σου. Που το χάσατε, επειδή ο εγωισμός σας, έγινε τέρας και σας κατασπάραξε. Και κοιτάς πίσω και σου λείπει αφόρητα. Και ζεις ξανά απ'την αρχή, στη φαντασία σου, την πορεία σας. Πρώτα φιλιά, αγκαλιές δυνατές, αρώματα μεθυστικά, τοπία συνηθισμένα που τότε φάνταζαν στα μάτια σου ξεχωριστά. Θες να γυρίσεις το χρόνο στο τότε. Ξεχνάς όμως πως οι στιγμές είναι μοναδικές, γιατί πρώτα εσύ αλλάζεις στη διάρκεια του χρόνου. Ακόμη κι αν όλα τα συστατικά είναι ίδια, τα τοπία, τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι άνθρωποι, δε θα τα ξαναζήσεις το ίδιο. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε, όπως λέει και ο αοιδός.
Θεωρούμε οτι ο χρόνος μαζί μας, δε θα είναι αμείλικτος.
Νομίζουμε πως θα ζήσουμε αιώνια.
Νομίζουμε πως θα προλάβουμε.
Συνήθως όμως δεν προλαβαίνουμε.
Και όλα αυτά τα λέω, μόνο για να σε ταρακουνήσω. Να σε ταρακουνήσω εσένα, που κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα και βλέπεις τη ζωή να περνάει από απέναντι.
Μην περιμένεις, βούτα, γιατί δεύτερη δεν έχει. Μ'αυτά και μ'αυτά, πάλι άργησα. Γι'αυτό τρέχω. Τρέχω να προλάβω!
πηγή : εδώ
Φτάνει να το ακούσεις μόνο μια φορά για να αρχίσει το μυαλό να τρέχει. Ξενοδοχεία με θέα η χωρίς άλλα με απαλά σεντόνια άλλα με σκληρά και τα σκληρότερα με υγρά. Συνήθως φθηνό πάντα απόμερο και χωρίς πρωινό και με πάρκινγκ. Και πάντα στην διπλή τιμή γιατί ξέχασες την ταυτότητα.
Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
Τα ξενοδοχεία είναι βιβλία που αποτελούνται από πολλές αυτοτελής ιστορίες. Κρύβουν μια θλίψη, άσχετα με πως έχει εξελιχτεί η ιστορία, δεν υπάρχει πριν και μετά μόνο εκεί. Ότι και να έχει προηγηθεί ότι και αν σε οδήγησε εκεί μένει πίσω όταν παίρνεις το κλειδί και στο ξανά δίνουν όταν το παραδόσεις. Σαν την ταυτότητα που δεν έδωσες. Σαν να έκανες ένα διάλυμα από την ιστορία σου για να ζήσεις μια άλλη.
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό
Η ιστορία συνήθως τελειώνει στης 12 το μεσημέρι. Πάντα έχεις λίγο χρόνο για να αποφασίσεις αν θες η αν μπορείς να την συνεχίσεις. Συνήθως σου δίνουν λίγο χρόνο οι ξενοδόχοι μήπως και γεμίσεις ακόμα μια σελίδα στο σκουρόχρωμο βιβλίο τους. Όπως και να έχει εσύ έχεις ξυπνήσει με ένα βάρος. Κάποιες φορές για ότι δεν έπρεπε να γίνει και άλλες για αυτό που ξέρεις ότι δεν θα ξανά γίνει.
Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές
Οι περισσότεροι έχουμε γράψει η θα γράψουμε μια μικρή ιστορία στο βιβλίο του ξενοδοχείου. Μια ιστορία που κάπως έτσι τελείωσε και την θυμόμαστε κάθε φορά που περνάμε έξω από αυτό. Μια ιστορία που κάποιες φορές θέλουμε να ξανά ζήσουμε να ξεχάσουμε η απλά να θυμόμαστε.
μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν
Σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο είμαι τώρα. Οι κουρτίνες κλειστές και τα παράθυρα ανοιχτα, δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα έτσι τα θύαμε σαν αυλαία που έχει πέσει. Μέσα από αυτήν διακρίνονται τα κίτρινα φώτα του δρόμου και αυτός είναι ο ένας καλός λόγος να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη. Ήρθα μόνος χωρίς να ξέρω γιατί, κάτι με τράβηξε, ίσως η δύναμη της ανάμνησης. Έχω μεθύσει από το απόγευμα με ρούμι και σκέπτομαι. Βλέπω τις νύχτες μου να μπαίνουν από το μπαλκόνι σαν διαφημιστικά σποτ και να με κερνούν. Δεν ξέρω αν πρέπει να περιμένω του τίτλους του τέλους η κάτι ακόμα που θα ζωντανέψει μπροστά μου αλλά ελπίζω σε μια βροχή που θα μπορεί να καθαρίσει λίγο την κατάσταση.
πηγή : εδώ
