καθρέφτες δίχως μνήμη

Φτάνει να το ακούσεις μόνο μια φορά για να αρχίσει το μυαλό να τρέχει. Ξενοδοχεία με θέα η χωρίς άλλα με απαλά σεντόνια άλλα με σκληρά και τα σκληρότερα με υγρά. Συνήθως φθηνό πάντα απόμερο και χωρίς πρωινό και με πάρκινγκ. Και πάντα στην διπλή τιμή γιατί ξέχασες την ταυτότητα.

Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν

Τα ξενοδοχεία είναι βιβλία που αποτελούνται από πολλές αυτοτελής ιστορίες. Κρύβουν μια θλίψη, άσχετα με πως έχει εξελιχτεί η ιστορία, δεν υπάρχει πριν και μετά μόνο εκεί. Ότι και να έχει προηγηθεί ότι και αν σε οδήγησε εκεί μένει πίσω όταν παίρνεις το κλειδί και στο ξανά δίνουν όταν το παραδόσεις. Σαν την ταυτότητα που δεν έδωσες. Σαν να έκανες ένα διάλυμα από την ιστορία σου για να ζήσεις μια άλλη.

γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό

Η ιστορία συνήθως τελειώνει στης 12 το μεσημέρι. Πάντα έχεις λίγο χρόνο για να αποφασίσεις αν θες η αν μπορείς να την συνεχίσεις. Συνήθως σου δίνουν λίγο χρόνο οι ξενοδόχοι μήπως και γεμίσεις ακόμα μια σελίδα στο σκουρόχρωμο βιβλίο τους. Όπως και να έχει εσύ έχεις ξυπνήσει με ένα βάρος. Κάποιες φορές για ότι δεν έπρεπε να γίνει και άλλες για αυτό που ξέρεις ότι δεν θα ξανά γίνει.

Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές

Οι περισσότεροι έχουμε γράψει η θα γράψουμε μια μικρή ιστορία στο βιβλίο του ξενοδοχείου. Μια ιστορία που κάπως έτσι τελείωσε και την θυμόμαστε κάθε φορά που περνάμε έξω από αυτό. Μια ιστορία που κάποιες φορές θέλουμε να ξανά ζήσουμε να ξεχάσουμε η απλά να θυμόμαστε.

μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν

Σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο είμαι τώρα. Οι κουρτίνες κλειστές και τα παράθυρα ανοιχτα, δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα έτσι τα θύαμε σαν αυλαία που έχει πέσει. Μέσα από αυτήν διακρίνονται τα κίτρινα φώτα του δρόμου και αυτός είναι ο ένας καλός λόγος να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη. Ήρθα μόνος χωρίς να ξέρω γιατί, κάτι με τράβηξε, ίσως η δύναμη της ανάμνησης. Έχω μεθύσει από το απόγευμα με ρούμι και σκέπτομαι. Βλέπω τις νύχτες μου να μπαίνουν από το μπαλκόνι σαν διαφημιστικά σποτ και να με κερνούν. Δεν ξέρω αν πρέπει να περιμένω του τίτλους του τέλους η κάτι ακόμα που θα ζωντανέψει μπροστά μου αλλά ελπίζω σε μια βροχή που θα μπορεί να καθαρίσει λίγο την κατάσταση. 





πηγή : εδώ