"Η Δασκάλα" του Αντόν Τσέχωφ ~ Μία διδακτική ιστορία.

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...

- Για σαράντα.

- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...

- Δύο μήνες και πέντε μέρες...

- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...

Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.

- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;

Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.

- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του

Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...

- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.

- Το 'χω σημειώσει!

- Καλά...

- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.

Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!

- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.

- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!

Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...

Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.

- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.

Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.

- Και γιατί με ευχαριστείς;

- Για τα χρήματα.

- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;

- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...

- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;

Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

Η τέχνη του να είσαι άνθρωπος

"Όλοι μας γεννηθήκαμε άνθρωποι αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαστε κι όλας."

Το να είσαι άνθρωπος είναι και αυτό μια τέχνη σαν όλες τις άλλες. Η ανθρωπιά υπάρχει έμφυτη μέσα στον άνθρωπο σαν μια μικρή σπίθα φωτιάς που περιμένει να ανάψει . Ποιος λοιπόν θα πάρει το σπίρτο;

Tο σπίρτο θα το πάρεις εσύ και θα ανάψεις την ανθρωπιά σου με τα ίδια σου τα χέρια. Θα την γνωρίσεις , θα την πλάσεις και θα την βοηθήσεις να αναδυθεί από μέσα σου. Θα την κρατήσεις στα χέρια σου όταν  βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί,θα την ακούσεις όταν κάποιος θα σου πει σε ευχαριστώ,θα την δείς όμως μόνον όταν θα την νιώσεις από τους γύρω σου.

Η ανθρωπιά σου είσαι εσύ.

Ζώντας σε μια εποχή αποξένωσης και απόλυτης ανθρωποφοβίας,μέσα σε άγριες οθόνες και τρομακτικούς τοίχους έχουμε χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς.

 Έχουμε διαγράψει πλήρως την ανάγκη μας να νιώσουμε άνθρωποι ή μάλλον να γίνουμε άνθρωποι. Ξεχάσαμε να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη. Ξεχάσαμε να είμαστε εμείς.Ξεχάσαμε αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε.Την τέχνη του να είμαστε άνθρωποι.

Εμείς οι υπέροχοι άνθρωποι

Θυμάμαι τότε που δεν είχαμε ούτε τα μισά από όσα έχουμε τώρα. Τότε που ζούσαμε χωρίς υπολογιστές, ίντερνετ και social media. Χωρίς όλα τα εργαλεία, που δήθεν έχουν κατασκευαστεί για να βελτιώσουν τις ζωές μας. Κι όμως τότε, χωρίς αυτά, ήμασταν πιο ευτυχισμένοι.

 Θυμάμαι τους παππούδες μου αλλά και τους συμμαθητές μου απ'το σχολείο. Τότε που ήμασταν πραγματικά χαρούμενοι. Τότε που ανυπομονούσαμε να βρεθούμε για να πούμε τα νέα μας, να μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ιστορίες άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε όχι και τόσο. Όλες τους όμως, βαθιά ειλικρινείς. Γνήσιες.  Υπέροχοι άνθρωποι.

 Θυμάμαι μια φορά, αρχές της άνοιξης, όταν ήμουν ακόμη στο Λύκειο. Λίγο πριν τελειώσει η σχολική μου ζωή κι αρχίσει η πραγματική. Φεύγοντας το μεσημέρι και καθώς γύριζα στο σπίτι με τα πόδια, άρχισε να βρέχει. Δεν είχα ομπρέλα μαζί μου, ούτε μπουφάν φορούσα, μόνο σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό και καθώς σκέφτηκα ότι αυτή θα ήταν ίσως η τελευταία βροχή που θα με αγκάλιαζε ως μαθητή. 

Δεν είχα μαζί μου iPhone να γράψω στο facebook πόσο ωραίο συναίσθημα είναι να βαδίζεις στη βροχή χαζεύοντας, μα είχα ακόμη μια εμπειρία, μια υπέροχη δική μου ιστορία για ν'αφηγηθώ αν με ρωτούσαν κάποιοι άλλοι υπέροχοι άνθρωποι. Και τώρα τι; 

Τώρα που έχω αποκτήσει όλα όσα μου έλειπαν κάποτε και ακόμα παραπάνω. Τώρα που μόλις ζήσω μια στιγμή, μια παρέα, μια ιστορία, ένα τραγούδι, ή μια φωτογραφία θα το κοινοποιήσω στο facebook, θα μαζέψω like και comments με smiley faces, τώρα θα 'μαι βαθιά ευτυχισμένος;

 Μήπως τελικά αργήσαμε να καταλάβουμε στη ζωή μας, πως η ευτυχία δε μετριέται ποσοτικά; Μήπως μπερδευτήκαμε λιγάκι νομίζοντας πως η μέθοδος της πρόσθεσης θα μας φέρει ευτυχία, μα τελικά η μέθοδος της αφαίρεσης είναι η σωστή;  

Μήπως θα 'πρεπε να επαναπροσδιορίζουμε τις προτεραιότητές μας; Μήπως να αφήσουμε ξανά να βγεί προς τα έξω αυτό το μικρό παιδί που ο καθένας μας κρύβει μέσα του; Έχεις άραγε σκεφτεί τι είναι αυτό που μένει σε 50 χρόνια από τώρα; Βρες το! Κάπως έτσι, θα ξαναγίνουμε, αυτοί που ήμασταν. Εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι...






πηγή: pillowfights.gr