Θυμάμαι τους παππούδες μου αλλά και τους συμμαθητές μου απ'το σχολείο. Τότε που ήμασταν πραγματικά χαρούμενοι. Τότε που ανυπομονούσαμε να βρεθούμε για να πούμε τα νέα μας, να μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ιστορίες άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε όχι και τόσο. Όλες τους όμως, βαθιά ειλικρινείς. Γνήσιες. Υπέροχοι άνθρωποι.
Θυμάμαι μια φορά, αρχές της άνοιξης, όταν ήμουν ακόμη στο Λύκειο. Λίγο πριν τελειώσει η σχολική μου ζωή κι αρχίσει η πραγματική. Φεύγοντας το μεσημέρι και καθώς γύριζα στο σπίτι με τα πόδια, άρχισε να βρέχει. Δεν είχα ομπρέλα μαζί μου, ούτε μπουφάν φορούσα, μόνο σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό και καθώς σκέφτηκα ότι αυτή θα ήταν ίσως η τελευταία βροχή που θα με αγκάλιαζε ως μαθητή.
Δεν είχα μαζί μου iPhone να γράψω στο facebook πόσο ωραίο συναίσθημα είναι να βαδίζεις στη βροχή χαζεύοντας, μα είχα ακόμη μια εμπειρία, μια υπέροχη δική μου ιστορία για ν'αφηγηθώ αν με ρωτούσαν κάποιοι άλλοι υπέροχοι άνθρωποι. Και τώρα τι;
Τώρα που έχω αποκτήσει όλα όσα μου έλειπαν κάποτε και ακόμα παραπάνω. Τώρα που μόλις ζήσω μια στιγμή, μια παρέα, μια ιστορία, ένα τραγούδι, ή μια φωτογραφία θα το κοινοποιήσω στο facebook, θα μαζέψω like και comments με smiley faces, τώρα θα 'μαι βαθιά ευτυχισμένος;
Μήπως τελικά αργήσαμε να καταλάβουμε στη ζωή μας, πως η ευτυχία δε μετριέται ποσοτικά; Μήπως μπερδευτήκαμε λιγάκι νομίζοντας πως η μέθοδος της πρόσθεσης θα μας φέρει ευτυχία, μα τελικά η μέθοδος της αφαίρεσης είναι η σωστή;
Μήπως θα 'πρεπε να επαναπροσδιορίζουμε τις προτεραιότητές μας; Μήπως να αφήσουμε ξανά να βγεί προς τα έξω αυτό το μικρό παιδί που ο καθένας μας κρύβει μέσα του; Έχεις άραγε σκεφτεί τι είναι αυτό που μένει σε 50 χρόνια από τώρα; Βρες το! Κάπως έτσι, θα ξαναγίνουμε, αυτοί που ήμασταν. Εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι...
πηγή: pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου