Είναι στιγμές που η ψυχολογία μας δεν είναι και στα πολύ
οι άνθρωποι μας
καλά της και τότε νιώθουμε, πιο επιτακτική από ποτέ, την
ανάγκη να φύγουμε, να δραπετεύσουμε από ένα παρόν που
μας εγκλωβίζει. Αυτές τις στιγμές αισθανόμαστε ότι όλα μας
πνίγουν, ότι τίποτα γύρω μας δεν είναι όπως το θέλουμε, ότι
οι άνθρωποι μας
πρόδωσαν και η μόνη
διέξοδος είναι η
φυγή. Η φυγή από
μια πραγματικότητα
που μας πονάει.
Είναι, βέβαια
, φυσιολογικό κάποιες
φορές να θέλουμε να
κρυφτούμε από όλους και απ’ όλα, να το βάλουμε στα πόδια
γιατί όπως και να το κάνουμε, όλοι οι άνθρωποι έχουν τις
αδύναμες στιγμές τους και λυγίζουν. Είναι όμως η φυγή λύση
ή μήπως είναι δειλία; Μάλλον το δεύτερο. Όσο και αν έχεις
πληγωθεί απ’ τη ζωή σου, το να το βάλει στα πόδια δεν είναι
λύση, είναι δειλία, λιποταξία. Με όση δύναμη ψυχής
διαθέτεις, πρέπει να κολλήσεις, έστω πρόχειρα, τα κομμάτια
σου και να προχωρήσεις. Όλοι οι άνθρωποι πέφτουν μα
δυνατοί είναι εκείνοι που καταφέρνουν αν ξανασηκωθούν
και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Το να φεύγεις από τα
προβλήματα, δεν δίνει λύση σε αυτά. Ίσα ίσα προσθέτει
ακόμα περισσότερα και σε τραβάει συνέχεια πίσω. Το να τα
αντιμετωπίσεις όμως, ίσως είναι πιο δύσκολο και επίπονο
αλλά είναι το μόνο που θα καταφέρει να σε κάνει να
προχωρήσεις.
