Το τηλεφώνημα

Την ησυχία της νύχτας έσπαγε ο ήχος της γραφομηχανής καθώς τα δάχτυλα του χόρευαν πάνω στα πλήκτρα της. Το σαριό με το χαρτί προχωρούσαν και γυρνούσαν πάλι πίσω στην αφετηρία τους το ίδιο γρήγορα. Μοναδικό φως, ένα μικρό πορτατίφ γραφείου που χάριζε απλόχερα το άρρωστο φως που φωτοβολούσε.

Ένα ελαφρό αεράκι ανακάτωσε κάποια φύλλα πάνω στο γραφείο του. Σταμάτησε. Το τσιγάρο στα χείλη του είχε σβήσει από ώρα. Σηκώθηκε και προχώρησε προς την μισάνοιχτη τζαμαρία. Τα φώτα της πόλης αντιστέκονταν στο σκοτάδι που έπνιγε τα πάντα στην απόσταση που τους χώριζε.

Αυτός ο άλλος, ΕΣΥ

Δεν δίνεις σημασία στα «απλά». Είναι περιττό λες, δεν έχεις χρόνο. Κι όμως, οτιδήποτε απλό- μικρό άνευ ιδιαίτερης σημασίας, σε συμπληρώνει ώσπου να σχηματιστεί το ολόκληρο, ΕΣΥ!

Είσαι αυτό που φοβάσαι να αντικρίσεις στον καθρέφτη σου και προσπαθείς με οποιοδήποτε μέσο να μασκαρευτείς, υποδυόμενος κάτι που θεωρείς (πάντα εσύ) πως θα ήθελε ο κόσμος να αντικρίσει.
Όλα για τους άλλους λοιπόν ή μήπως τελικά τίποτα για κανέναν;

Η ηθική της Ανηθικότητας

Ανέκαθεν οι άνθρωποι αναζητούσαν την ηθικότητα των πράξεων τους. Πάσχιζαν για αυτήν και την αποζητούσαν.

Η ηθική είναι η προσωπική σου δικαίωση, το καύχημα σου και η υπεροχή σου. Είναι ό,τι περισσεύει απ'τις πράξεις και τις απραξίες σου.

Ασφάλεια(;)

Θέλουμε να είμαστε ασφαλείς. Η αναζήτηση αυτής της ασφάλειας, είτε ψυχικής είτε σωματικής αλλά κυρίως σωματικής, είναι παράγωγο του ενστίκτου της επιβίωσης. Και αναφέρομαι συχνά στα ένστικτα γιατί είναι η γλώσσα προγραμματισμού μας και οριζόμαστε από αυτά.

Χωρίς τίτλο

Θα επιστρέψεις σπίτι σου σήμερα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω. Πιο κοντά από ποτέ, τα σπίτια, οι οθόνες που όλο κάτι λένε, κάτι ακούς και κάτι σκέφτεσαι. Ότι χτυπάει, ας πούμε η καρδιά σου. Πιο κοντά και οι καρδιές στέκονται πιο μακριά από ποτέ. Εκατό φορές το έγραψες στον τοίχο απέναντι. Θα επιστρέψεις σπίτι σου σήμερα και θα το διαβάζεις μέχρι να το καταλάβεις. Δεν ψάχνουν οι άνθρωποι οικειότητα μέσα στους ανθρώπους. Κανένα σύντροφο, καμία θαλπωρή, οι καρδιές ζούνε εκεί που τα σπίτια απομακρύνονται. Μονάχα επιβεβαίωση, αυτή η αηδία και όση χωράει ο εαυτός, αυτό και ίσως οι καρδιές έχουν πάψει να χτυπάνε, από το άδειο, το γυμνό που μας περιβάλλει, πάνω στις οθόνες, στα χιλιόμετρα πάνω στο κρεβάτι για να κοιμηθείς. Όλοι, αυτοί που είναι μαζί και οι άλλοι, οι υπόλοιποι. Μάλλον κάτι λείπει, τόσο σε εσένα όσο και στους άλλους. Γιατί οι άνθρωποι μάλλον διώχνουν τους υπόλοιπους, μια διάχυτη σαπίλα στα σοκάκια, εξαναγκάζει να χάνεις παρά να βρίσκεις λογική.

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι