Η ηθική της Ανηθικότητας

Ανέκαθεν οι άνθρωποι αναζητούσαν την ηθικότητα των πράξεων τους. Πάσχιζαν για αυτήν και την αποζητούσαν.

Η ηθική είναι η προσωπική σου δικαίωση, το καύχημα σου και η υπεροχή σου. Είναι ό,τι περισσεύει απ'τις πράξεις και τις απραξίες σου.


Αντικειμενικά είσαι ηθικός όταν ακολουθείς τους άγραφους (και μη) κανόνες της κοινωνίας. Κανόνες που με το πέρασμα των χρόνων αφομοιώθηκαν και χαράχτηκαν βαθιά στις συνειδήσεις μας. Έγιναν τρόπος ζωής και επιβίωσης. Προϋπόθεση απαραίτητη για την αρμονική λειτουργία του συνόλου.

Έμαθες να ζεις ηθικά γιατί έτσι έπρεπε. Δεν είχες και άλλη επιλογή. Ηθικός ή ανήθικος. Δύο οι δρόμοι, διαλέγεις και οδεύεις.  Δύο τα καλούπια, έπρεπε σε κάποιο να χωρέσεις, να ταιριάξεις.

Γενικά μιλώντας, ποτέ δε μου άρεσε να βάζω ταμπέλες στους ανθρώπους γύρω μου μα ούτε στις καταστάσεις που βίωνα και βιώνω. Δεν ξέρω αν είναι φόβος, ένας τρόπος άμυνας στη μονιμότητα.

Δε μου αρέσουν τα στίγματα μιας "ταμπέλας" ή αλλιώς τα τοιχώματα ενός καλουπιού που πρέπει να κλειστείς μέσα με σκοπό να σου  δοθεί όνομα, να ενταχθείς σε μια κατηγορία, σε ένα είδος. 
Να αποκτήσεις έναν τύπο.

Ηθικός- Ανήθικος.
Όμορφος- Άσχημος.
Καλός- Κακός.
Πιστός- Άπιστος.

Με το να σε κατατάσσουν στο χ (βλέπε ανήθικος) σου αφαιρούν τη δυνατότητα να ανήκεις και στο ψ (βλέπε ηθικός).

Να λοιπόν γιατί αντιπαθώ τους απόλυτους χαρακτηρισμούς. Σε στιγματίζουν και σου φορτώνουν ιδιότητες, προτερήματα, ελαττώματα και άλλα πολλά.
Σε πλάθουν αντί να πλάθεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Σε φτιάχνουν- σου δίνουν σχήμα- μορφή. Μια μορφή που μοιάζει να μαρμαρώνει. Δύσκολα θα την αλλάξεις.

Ας μπούμε όμως στο θέμα. Στην αναζήτηση της ηθικής στην ανηθικότητα.
Ποιος ορίζει τι είναι ηθικό και τι ανήθικο; Και αν κάποιος το ορίζει, το κάνει υποκειμενικά ή αντικειμενικά;

Eδώ και χιλιάδες χρόνια η κοινωνία είναι αυτή που ορίζει την ηθική. Και λέω χιλιάδες γιατί η έννοια της ηθικής πηγάζει από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Πρώτος ο Αριστοτέλης έθεσε το θέμα της ηθικής και τόνισε πως δεν εκτιμάται βάση των συναισθημάτων, της συνείδησης ή των θεϊκών νόμων.
Είχε δίκιο άραγε;

Παρόλα αυτά η κοινωνία δεν ακολουθεί τέτοιου είδους θεωρίες καθώς δημιουργεί άλλες, δικές της. 

Η κοινωνία κάνει κι άλλα. Σημαδεύει, στιγματίζει, κρίνει, καθορίζει, αποφασίζει...

Κατά καιρούς πιάνω και γω τον εαυτό μου να αναρωτιέται περί ηθικής. Προσπαθώ να δώσω ταυτότητα στις πράξεις μου. Επιχειρώ τη δικαίωση τους. Είναι πολλές οι φορές που χάνω το μέτρημα και την ουσία. Άκαρπες προσπάθειες, χαμένος χρόνος.

Δεν ξέρω αν προσπαθώ να δικαιολογηθώ. Πιστεύω πως ποτέ δε θα το έκανα στον εαυτό μου. Ψάχνω απλώς τις αιτίες. Αυτές τις αιτίες που μάλλον δε θα βρω ποτέ γιατί δεν υπάρχουν. Αιτίες ηθικής, αιτίες ανηθικότητας.

Κατέληξα πως όλα είναι στο μυαλό. Δεν έχει νόημα να παλεύουμε με μανία να αποδείξουμε ότι πράττουμε σωστά, σύμφωνα με τον ορθό λόγο και την λογική όπως ισχυρίζονταν

πολλοί σκεπτικιστές και φιλόσοφοι.

Σωστό δεν υπάρχει. Ούτε λάθος.

Υπάρχει μονάχα μια κοινωνία που προσπαθεί να δημιουργήσει σωστά και λάθη. Όμορφα και άσχημα.

Υπάρχεις και συ που είσαι εσύ.

Εγώ που θα παραμείνω εγώ όσες ταμπέλες και αν μου φορέσεις.

Δε θα μ'αλλάξεις ούτε θα με πείσεις πως είμαι κάτι που δεν μου ταιριάζει.

Δε θα ορίσεις τις πράξεις μου.

Δε θα τις ονομάσεις.

Μα ακόμη και αν το κάνεις εγώ δε θα πάψω ποτέ να ψάχνω για την ηθική στην ανηθικότητα που μου προσάπτεις, την ομορφιά στην ασχήμια που μου φορτώνεις, την καλοσύνη και την πίστη στην κακεντρέχεια και την απληστία που λες πως με διακατέχει.

Μα ακόμη και αν το κάνεις εγώ δε θα πάψω ποτέ ...

όπως και συ ποτέ δε θα πάψεις να με γεμίζεις ενοχές για ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις και να εξηγήσεις.

Μα ξέρεις κάτι; 

Ποτέ δε θα δεις απ'τα μάτια μου.

~ Χ.π.Χ~