Έχω κουραστεί να βλέπω ανθρώπους που φοβούνται να ζήσουν...έχω κουραστεί να βλέπω δειλούς και μονόχνοτους..ειλικρινά αυτό που αναρωτιέμαι συχνά είναι πότε επιτέλους θα αρχίσουν να ζουν αληθινά οι άνθρωποι. Ένα πράγμα φοβάμαι,να μην είναι πολύ αργα όταν θα πάρουν επιτέλους την απόφαση. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή παρ'όλο που φαντάζει ατελείωτη στον ανθρώπινο νου. Σκεφτείτε πόσα σ'αγαπώ θέλατε να πείτε αλλά τα αποφύγατε, σκεφτείτε πόσες αγκαλιές δεν νιώσατε μόνο και μόνο από φόβο ή ντροπή...αναρωτήθηκε ποτέ κανείς από μας γιατί να ήμαστε τόσο δειλοί ώς άνθρωποι; Εγώ αναρωτήθηκα πολλές φορές ώσπου βαρέθηκα να υπακούω σ'αυτήν την μιζέρια που κατακλύζει τον άνθρωπο εκ φύσεως..είναι δύσκολο να κάνεις πράξη όλα όσα σκέφτεσαι και αισθάνεσαι την στιγμή που τα αισθάνεσαι-την σωστή στιγμή. Εσύ πόσες στιγμές έχασες υπακούοντας τον εγωισμό σου και αγνοώντας την καρδιά σου; Άστο μην μπεις στον κόπο να τις μετρήσεις, είναι αμέτρητες το ξέρω... Αγαπήστε, τσαλακωθείτε για την αγάπη.. μόνο αυτήν έχει μείνει στις μέρες μας.... Το να είσαι ο εαυτός σου δεν είναι της μόδας πλέον , είναι όμως απαραίτητο συστατικό του ανθρώπου-ήταν πάντα κι ας το έχουμε ξεχάσει. Γιαυτό λοιπόν ζήστε σαν να ήταν η τελευταία σας μέρα, μιλήστε στους άλλους σαν να τους βλέπατε για τελευταία φορά και μοιράστε φιλιά τόσο δυνατά και αληθινά όσο αυτά στους αποχαιρετισμούς.
