ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ...

Και εκεί που είσαι μια χαρά και η ζωή σου κυλάει φαινομενικά όμορφα, εισβάλλει με θράσος το παρελθόν. Και έρχεται πάντα απρόσκλητο. Σε βρίσκει απροετοίμαστο, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Κρίμα, γιατί με τόσο κόπο είχες βολευτεί στη ρουτίνα σου. 

Αλλάζει όλα σου τα δεδομένα και πρέπει τώρα εσύ

να αναθεωρήσεις απ’ την αρχή τις αξίες σου, να βάλεις και πάλι τη ζωή σου σε μια τάξη ή καλύτερα σε μια αταξία. Το παρελθόν είναι η σκιά του ανθρώπου. Τον ακολουθεί σε κάθε βήμα.

 Μπορεί την ημέρα να μην φαίνεται αλλά τα βράδια, αχ αυτά τα βράδια που περπατάς ανέμελος, εμφανίζεται πάντα από πίσω σου και σε ακολουθεί. Δεν μπορείς να το ξεγελάσεις, δεν μπορείς να του κρυφτείς. Είναι πάντα εκεί, πίσω σου να σου θυμίζει τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχετε.

 Όσο εσύ προσπαθείς να του ξεφύγεις, τόσο αυτό σε κυνηγάει. Και τότε τι κάνεις; Συνεχίζεις να περπατάς δήθεν αδιάφορα ή συγκρούεσαι μετωπικά μαζί του; Ζητάει και αυτό τις απαντήσεις του, θέλει να ξέρει αν τελείωσες μια και καλή μαζί του. Μα μην είσαι αφελής. Δεν ξεμπερδεύεις ποτέ με το παρελθόν, θα το κουβαλάς για πάντα… μέσα σου.

Γι’ αυτό σου λέω, πρόσεχε! Πρόσεχε τι κάνεις, πρόσεχε τι πληγές ανοίγεις γιατί τα πεπραγμένα δεν διαγράφονται. Και ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος σύμμαχος του παρελθόντος, έτσι; Η μνήμη. Και αυτή δεν ξεχνάει!

MONAXA H ΑΓΑΠΗ (ΔΙΗΓΗΜΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ)

**Απαγορεύεται η ολική ή μερική αναπαραγωγή του.**

Το ζεστό νερό που έπεφτε ασταμάτητα στο πρόσωπο της ενώθηκε με τα δάκρυα και τις σκέψεις της που επίσης έτρεχαν ασταμάτητα στο μυαλό της. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει αυτό που μόλις είχε ακούσει. Δεν ήταν δυνατό ο χειρότερος εφιάλτης της να μετατρεπόταν σε πραγματικότητα. Μια στιγμή, μια τόσο μικρή στιγμή ήταν αρκετή για να αλλάξει ολοκληρωτικά τη ζωή της. ΄Η μάλλον ήταν αρκετή να καθορίσει όχι τη ζωή της αλλά το θάνατο της. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι θα έπρεπε να χάσει ό, τι πιο πολύ αγαπούσε, ό, τι θα έπρεπε να εγκαταλείψει όλα τα όνειρα της, να αφήσει τα σχέδια για το μέλλον, να αφήσει απλά τη ζωή να κυλήσει χωρίς η ίδια να ακολουθεί. Ήταν αδύνατο να το δεχτεί.
Το τηλέφωνο που χτύπησε σαν δαιμονισμένο την απομάκρυνε απότομα απ’ τις σκέψεις και την επανέφερε στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να γνωρίζει, μια πραγματικότητα που ήθελε να ξεχάσει. Κοίταξε το κινητό της και είδε το όνομα του συντρόφου της, Άγγελος. Και ήταν στ’ αλήθεια ο φύλακας άγγελος της, σύντροφος και συνοδοιπόρος στη ζωή της. Και τότε θυμήθηκε εκείνη την ημέρα της γνωριμίας της με τον Άγγελο, την ημέρα που της στιγμάτισε για πάντα τη ζωή με τον πιο όμορφο τρόπο και έγραψε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στην καρδιά της το όνομα του.


Ήταν πριν ένα χρόνο ακριβώς, 21 Απριλίου. Σήμερα είχαν επέτειο λοιπόν. Ένας υπέροχος χρόνος με τον αγαπημένο της Άγγελο κύλησε τόσο όμορφα, σχεδόν παραμυθένια. Δεν ήταν ότι δεν είχαν καβγάδες ή ότι ήταν το τέλειο ζευγάρι. Απλά είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους ένα ιδιαίτερος δεσμός, μια σχέση βαθύτερη από αυτές που δύσκολα συμβαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Ειδικά στη σημερινή εποχή της αποξένωσης και της μοναξιάς, όπου ο καθένας πορεύεται μόνος στη ζωή και δεν ανοίγει ούτε την παραμικρή χαραμάδα για να μπορέσει να τρυπώσει κάποιος και να ζεστάνει για λίγο την καρδιά του ή έστω να ξεγελάσει λιγάκι την μοναξιά του. Η Έλσα και ο Άγγελος ήταν από τους τυχερούς της ζωής. Βρήκαν ο ένας τον άλλον και δεν ζητούσαν τίποτα περισσότερο. Η αγάπη τους ήταν αρκετή για να γεμίσει όλα τα κενά που τυχόν είχαν. Πίστευαν και οι δύο στη δύναμη που έχει αγάπη , στα θαύματα που μπορεί να κάνει κάποιος που αγαπάει. Γιατί η αγάπη δεν είναι για τους δειλούς ανθρώπους αλλά για τους δυνατούς, για κείνους που ξέρουν να παλεύουν και αντέχουν στις δυσκολίες καθώς γνωρίζουν πως <<ό,τι αξίζει, πονάει και είναι δύσκολο>>!
***
Η Έλσα πέρυσι δούλευε σε μια συνοικιακή καφετέρια και έπειτα από ένα μήνα παρατήρησε ότι ένας νεαρός ερχόταν τον τελευταίο καιρό πολύ συχνά στο μαγαζί και καθόταν από τη στιγμή που εκείνη έπιανε δουλειά, μέχρι και να σχολάσει. Εκείνη την ημέρα λοιπόν από τη στιγμή που μπήκε στο μαγαζί ένιωθε να έχει συνεχώς καρφωμένα πάνω της δυο μάτια. Συγκεκριμένα, δύο πράσινα μάτια που ανήκαν στον νεαρό ο οποίος καθόταν στη γωνία του μπαρ και δεν είχε ξεκολλήσει το βλέμμα του από πάνω της. 
«Λες να έρχεται για μένα..;» σκέφτηκε. «Μπα, αποκλείεται. Σιγά μην  ερχόταν κάθε μέρα για να βλέπει εμένα πως φτιάχνω τους καφέδες» είπε από μέσα της και ήπιε μια γουλιά απ΄ τον αγαπημένο της καπουτσίνο που μόλις είχε φτιάξει. 
«Το να πίνεις καφέ είναι μια ιεροτελεστία» σκέφτηκε αλλά οι σκέψεις της διακόπηκαν από τη φωνή του νεαρού.
« Απόλαυση ο καφές, έτσι»; της είπε σαν να είχε διαβάσει το μυαλό  της και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
Εκείνη παραξενεμένη του απάντησε « Η ώρα του καφέ είναι ιερή για μένα» και ανταπέδωσε το χαμόγελο.
«Άγγελος» είπε και άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της.
« Έλσα, χάρηκα» είπε εκείνη και δέχτηκε τη χειραψία του. 
« Τι περίεργο», σκέφτηκε, «πρώτα διαβάζει τις σκέψεις μου και τώρα έχει το αγαπημένο μου όνομα, Άγγελος»…
« Θα προτιμούσα να σε λέω Ελισάβετ, αν δεν σε πειράζει. Μου αρέσουν τα ονόματα ολόκληρα, ειδικά το δικό σου που είναι βασιλικό και είναι και από τα αγαπημένα μου».
«Α, θα μας τρελάνει τελείως αυτός ο… Άγγελος» σκέφτηκε.
«Ναι, εννοείται και εγώ έτσι προτιμώ να με φωνάζουν αλλά οι περισσότεροι με λένε Έλσα για συντομία. Όπως και να έχει δεν έχω πρόβλημα».
Μια σιωπή ακολούθησε τον τυπικό διάλογο τους και η Έλσα άρπαξε ένα πανί και άρχισε να καθαρίζει τον πάγκο. Τι ακριβώς καθάριζε ούτε η ίδια ήξερε, αλλά την είχε πιάσει μια περίεργη αμηχανία που της την προκαλούσαν τα μάτια του νεαρού Άγγελου που εξακολουθούσαν να την καρφώνουν. Μετά από πέντε λεπτά και αφού πλέον ο πάγκος γυάλιζε σταμάτησε και έψαξε την τσάντα της να βρει το πακέτο με τα τσιγάρα της. Μα τι την είχε πιάσει; Έψαξε αλλά μάταια καθώς είχε ξεχάσει τα τσιγάρα σπίτι μιας και έφυγε βιαστικά. Ο Άγγελος που παρακολουθούσε όλες τις κινήσεις της άνοιξε το πακέτο του και της πρόσφερε ένα. Prince κόκκινο μαλακό. Εκείνη το πήρε, τον ευχαρίστησε και τον άφησε να της ανάψει το τσιγάρο. Καθώς τον πλησίασε για να ανάψει, είδε από κοντά τα πράσινα μάτια του και μέσα τους διέκρινε μια φλόγα. Ήταν αντανάκλαση απ ’τον αναπτήρα ή αντανάκλαση της ψυχής του…;
«Έχεις πολύ όμορφα μάτια», του είπε διστακτικά.
« Σε ευχαριστώ Ελισάβετ. Πάντως δεν ανταγωνίζονται τα δικά σου, είμαι σίγουρος. Φαντάζομαι θα έχεις βαρεθεί τα όμορφα λόγια για τα υπέροχα μάτια σου.»
« Τα κομπλιμέντα είναι πάντα καλοδεχούμενα. Σε ποιον δεν αρέσει να του κάνουν; Αρκεί να είναι αληθινά και να μην έχουν ψεύτικους σκοπούς» του απάντησε εκείνη χαρίζοντας του ένα απ’ τα σπάνια χαμόγελα της.
« Έχεις απόλυτο δίκιο. Θα έχεις ακούσει ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Έτσι δεν λένε;»
«Έτσι λένε και έτσι είναι πιστεύω. Στα μάτια μας καθρεφτίζεται ένα κομμάτι του βαθύτερου εαυτού μας. Τα μάτια είναι μια πόρτα για να φτάσεις στην ψυχή του ανθρώπου. Τα μάτια μιλάνε και πολλές φορές λένε περισσότερα από όσα νομίζουμε. Τα μάτια χαίρονται, λυπούνται, κλαίνε. Είναι πολλά περισσότερα από ένα χρώμα.»
Ο Άγγελος την κοίταζε με θαυμασμό και είχε κρεμαστεί απ’ τα χείλη της.
«Μιλάς πολύ όμορφα» της είπε με ειλικρίνεια.
«Με βοηθούν και οι σπουδές μου, για αυτό μάλλον.»
«Αλήθεια, τι σπουδάζεις;»
«Ψυχολογία. Είμαι τώρα στο τέταρτο έτος και φιλοδοξώ αν όχι φέτος, τουλάχιστον του χρόνου να είμαι με το πτυχίο στο χέρι.»
«Ψυχολόγος λοιπόν. Ενδιαφέρον.»
«Αυτό ήταν το όνειρο μου από μικρή. Μου άρεσε να ακούω τους ανθρώπους να μου μιλάνε για τα προβλήματα και τις ανησυχίες του και εγώ με τη σειρά μου να προσπαθώ να τους κάνω να αισθανθούν καλύτερα, να τους συμβουλέψω και αν μπορώ να γίνω η αιτία να ξεπεράσουν οτιδήποτε τους απασχολεί. Αλλά εσύ δεν μου είπες, με τι ασχολείσαι;»
«Εγώ πάλι ασχολούμαι με τα σωματικά προβλήματα των ανθρώπων. Ιατρική έχω τελειώσει και εδώ και πέντε μήνες δουλεύω στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.»
«Πολύ ωραία.» απάντησε η Έλσα που είχε εντυπωσιαστεί με την καινούρια της γνωριμία με τον Άγγελο.
Από κει και πέρα όλα κύλησαν όμορφα, οι δυο τους ταίριαξαν απόλυτα, αγαπήθηκαν και ο κόσμος έγινε λίγο πιο όμορφος για αυτούς. Μια στιγμή και μόνο ήταν αρκετή για να ενώσει τους δύο νέους. Η στιγμή εκείνη που συναντήθηκαν τα βλέμματα τους και μονομιάς άναψε η φλόγα του έρωτα στην καρδιά τους. Και τώρα, έπειτα από έναν χρόνο πάλι μια στιγμή στάθηκε αρκετή για να διαλύσει τις ζωές τους. Τι άσχημα παιχνίδια στήνει πολλές φορές η μοίρα! Τι άδικη που είναι η ζωή .......

Τότε γιατί τα βράδια ακούμε κάτι μέσα μας να κλαίει…;

Το δωμάτιο αρχίζει να στενεύει… τόσο που νιώθω να με πνίγει.
Ανοίγω το παράθυρο, ο αέρας χτυπάει με μανία το πρόσωπο μου.
Το κρύο τρυπάει το δέρμα μου… το νιώθω… παγώνω…

Τι συμβαίνει απόψε; Φταίει ο καπνός απ’ τα τσιγάρα τα 

μισοσβησμένα; Φταίει η ζέστη του 

σπιτιού…; Φταίει η μοναξιά μου ή μήπως η απουσία σου;
Τόσα ‘γιατί’ που γυρεύουν απάντηση… κι 

όμως, δεν θα τη βρουν ποτέ.
Ίσως κάποια πράγματα πρέπει απλά να τα δεχόμαστε, όταν 

πλέον δεν μπορούμε να

κάνουμε τίποτα για να τα αλλάξουμε.

Ίσως σε αυτή τη ζωή κάποια ερωτήματα να μείνουν για 

πάντα αναπάντητα, γιατί απλά δεν

υπάρχει απάντηση… Η ζωή αποφασίζει κι εμείς

ακολουθούμε πιστά… Χορεύουμε στο δικό της χορό, πάμε όπου

εκείνη μας πάει… πιόνια 


άβουλα… ανυπεράσπιστοι μπροστά της… 

ανήμποροι… Η ζωή είναι πάνω από εμάς και ποτέ δεν ξέρουμε

πως θα μας τα φέρει… Όσο

κι αν νομίζουμε ότι όλα τα ελέγχουμε, δεν 

είναι έτσι… Οι αδυναμίες μας είναι πιο δυνατές απ’ τα ‘ θέλω’

μας και λίγοι είναι εκείνοι που 

αντιστρέφουν τα πράγματα. Οι περισσότεροι 

αφηνόμαστε σε αυτό που έρχεται και απλά το δεχόμαστε,

καλύπτοντας το βέβαια με μια 

όμορφη δικαιολογία… Ότι τάχα εμείς διαλέξαμε 

το τι θα μας συμβεί, ότι είμαστε χαρούμενοι έτσι, ότι δεν

χρειαζόμασταν κάποια άτομα 

στη  ζωή μας, ότι δεν αγαπήσαμε εκείνον που μας 

πλήγωσε, ότι δεν τον αγαπάμε ακόμα, ότι όλα είναι καλά….

Τότε γιατί τα βράδια ακούμε κάτι μέσα μας να κλαίει…;

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ....ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...(10)

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΦΙΛΟΥΣΕ ΥΠΕΡΟΧΑ ( ΔΙΗΓΗΜΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ)!

            **ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΟΛΙΚΗ Ή ΜΕΡΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ**
                                "Ο ΙΟΥΔΑΣ ΦΙΛΟΥΣΕ ΥΠΕΡΟΧΑ"         
Οι σχέσεις είναι μοιραίες και αναπόφευκτες. Έτσι ήταν και η δική της,μοιραία, αναπόφευκτη ,τόσο αναπόφευκτη που σιγά σιγά την σκότωνε μέσα της ,της έτρωγε τα σωθικά , την πλήγωνε, την πονούσε και αυτός ο πόνος ήταν σαν αληθινος. Σαν να σου μπίγουν καφτά καρφία στο σώμα σου και να σε κατασπαράζουν. Εκείνο το βράδυ είχε χάσει τον  εαυτό της, το ήθελε όμως, το ήθελε πολύ, έπρεπε να ξεφύγει έστω για λίγο,να νιώσει σημαντική , να επιβεβαιωθει. Εκείνη τη νυχτα ένιωθε σα πόρνη, μια πόρνη κρυμμένη καλά πίσω απο τα  καθως πρέπει ρούχα της.
Η Λίνα ήταν γύρω στα 22, απλή και σοβαρή κοπέλα,σπούδαζε νομική στην Αθήνα και

Συνέχεια Στα Όρια

Το Συνέχεια Στα Όρια 

είναι ένα διαδικτυακό περιοδικό που

δημιουργήθηκε στις 23  Σεπτεμβρίου 2013.

Σκοπός της δημιουργίας του ήταν και θα είναι για πάντα

η ικανοποίηση των αναγνωστών του στο μέγιστο.

Το περιεχόμενο του είναι κυρίως λογοτεχνικό καθώς θεωρούμε πως η λογοτεχνία είναι ένας αδικημένος τομέας και οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να διαβάζουν

 και να επεκτείνουν τους προσωπικούς τους ορίζοντες.

Επιπλέον,ζώντας σε μια κοινωνία σαν 

την σημερινή θα ήταν αδιανόητο να μην δίναμε βάση 

στο τι συμβαίνει γύρω μας.

 Γι'αυτό το λόγο στο περιοδικό μας θα συναντήσετε και άρθρα κοινωνικού περιεχομένου - κοινωνικής αφύπνισης.  

Η ομάδα μας απαρτίζεται κυρίως 

από νεαρής ηλικίας συγγραφείς 

με όρεξη για δουλειά και άπλετη 

έμπνευση.

Ευχαριστούμε

Η ομάδα μας