Σκόνη, από τον Θανάση Γκατζόπουλο

Σκόνη τα συναισθήματα

Ξέρεις να τα στριγμώνεις κάτω από το χαλί.

Στολίζεις το πρόσωπο σου με ένα ψεύτικο χαμόγελο-χαλάκι και το πλασάρεις στους έξω.

Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα μπορούν να δουν κάτω από το χαλί σου.

Η λίθη και ο χρόνος είναι σύμμαχοι σου να αγνοήσεις τις σκόνες της καρδιάς σου.

Νομίζεις ότι ξεχνάς, δεν ξεχνάς.

Οι σκόνες αγριεύουν, θεριεύουν και γίνονται σκληρή μάζα σαν πετρωμένη λάσπη.

Εθελοτυφλείς και πορεύεσαι στην ασφάλεια μιας ψευδαίσθησης.

Μια ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να σε κλονήσει, να σε κάνει να παραπατήσεις πέρα από τα σύνορα που η λογική σου ορίζει.

Η Σκληρή λάσπη γίνεται πέτρα. Οικοδομείς μια επίπλαστη συμπαγή ασφάλεια από τις σκόνες των αγνών συναισθημάτων σου.

Θυμάσαι όμως. Δεν γίνεται να μην θυμάσαι.

Αναπολείς τις σκόνες της ψυχής σου. Εκεί ριζώνουν τα πιο ζωτικά σου συναισθήματα που αρμονικά κάποτε τα ταυτισες με τον έρωτα, την φιλία, την ανιδιοτελή αγάπη, τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις εν ολίγοις.

Είσαι όμως ακόμα τυχερός γιατί όλα είναι στο χέρι σου.

Εσύ μόνο είσαι ικανός, δυνατός και υπεύθυνος για να κάνεις την πέτρα, σκόνη ξανά.

Με υπομονή, προσπάθεια και επιμονή μπορείς να δεις, να αναγνωρίσεις τις πέτρες μέσα σου και να τις κονιορτοποιήσεις.

Αυτό που οικοδόμησες, διάλυσε το.

Διάλυσε το και νιώσε ξανά όπως τότε, τότε που ζούσες αληθινά.

Αλλιώς συνέχισε να οικοδομείς την πέτρα.

Αλλά...

Θα είσαι ανίσχυρος μπροστά στην υπόγεια θλίψη που θα χαστουκίζει συνεχώς όλα τα επιτευγματα της πορείας που αποφάσισες να χαράξεις.

Ζύγιασε τι σου ταιριάζει.

Είναι ευκόλως εννοούμενο ποιος δρόμος είναι εύκολος, ίσως ανούσιος και ποιος είναι δύσκολος αλλά γοητευτικός.



Γράφει ο Θανάσης Γκατζόπουλος

πηγή