Στα γενέθλια του Τζακ
Περίεργη η χτεσινή νύχτα. Είδα ξανά έναν από εκείνους τους εφιάλτες. Θα σου μιλήσω άλλη φορά γα αυτούς. Σήμερα πήγα πάλι στην πόλη. Κάθισα σε ένα παγκάκι και κοιτούσα τους ανθρώπους να περνάνε. Θλιμμένες, μίζερες φάτσες, επαναχρησιμοποιημένα προσωπεία και βλέμματα καρφωμένα κάτω. Να κοιτάνε την απέραντη άσφαλτο χωρίς σταματημό. Σαν κάποιος να τους έταξε πως όλες οι απαντήσεις που ψάχνουν κρύβονται εκεί κάτω. Φοβούνται να κοιτάξουν πέρα. Πιο πέρα από την μύτη τους, πιο πέρα από τους εαυτούς τους. Φτάνει τώρα για αυτούς. Τους σιχάθηκα, με κούρασαν.
Περίμενα ως την δύση του ηλίου μήπως περάσει εκείνη. Δεν πέρασε ούτε σήμερα. Ίσως περάσει αύριο. Τι λες; Σίγουρα θα περάσει αύριο. Το νιώθω. Μόνο που δεν ξέρω ποιο αύριο απ' όλα. Δεν πειράζει, θα το μάθουμε όταν έρθει η ώρα.
Το πρωί καθώς είχα ανέβει στο πατάρι να κατεβάσω τα παιχνίδια μου, παιδικά, όχι σαν αυτά που παίζουν σήμερα οι άνθρωποι, βρήκα κάπου ανάμεσα στις σκόνες μια φωτογραφία του παππού μου. Ξέρεις ότι θυμάμαι πολλά, ακόμα κι από όταν ήμουν μωρό ακόμη, αλλά εκείνον όσο κι αν προσπαθώ δεν τα καταφέρνω. Μόνο τα μαύρα μάτια του με το αινιγματικό του βλέμμα μου έχει μείνει. Θυμάμαι που μου έλεγες πως μιλούσε μόνος του και έφευγε για μέρες πάνω στα βουνά. Φοβάμαι πως μπορεί να είναι κληρονομικό όλο αυτό και να με βρουν μια μέρα να μιλάω μόνος μου. Εγώ, ο πιο λογικός άνθρωπος, να χάσω το μυαλό μου. Ευτυχώς έχω εσένα και με ακούς.
Πέρασε η ώρα και απόψε. Βρήκα κάτι πεταμένα κόκαλα κοντά σε ένα κρεοπωλείο και τα μάζεψα για τον Τζακ. Έχει τα γενέθλια του σήμερα. Θα βάλω το μαύρο μου παντελόνι και το λευκό πουκάμισο του πατέρα. Θα βάλω και τα μανικετόκουμπα, το ένα δηλαδή γιατί το άλλο αντάλλαξα με εκείνη την παλιά kodak που εμφανίζει αμέσως τις φωτογραφίες. Ίσως βγάλω και κάποιες με τον Τζακ απόψε. Τα λέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου