Νύχτα

Έχω δύο άδεια χέρια.

  Η νύχτα μου δεν είναι σαν την δική σου. Δεν εμπεριέχει φώτα, εξόδους, μουσική, κόσμο. Η δική μου νύχτα είναι αλλοπρόσαλλη, προβληματική, απότομη, μυστήρια, σκεπτική. Για μελωδία της το ασταμάτητο παραμιλητό μου και πότε πότε, όταν καταφέρω να ηρεμήσω, την ακούω να μου ψιθυρίζει στο αφτί, να μου ζητάει να συνεχίσω, να πω κι άλλα, περισσότερα, μέχρι να στερέψω λίγο πριν το ξημέρωμα.
   


  Κάθε βράδυ έρχεται να συνεχίσει ό,τι ξεκίνησε κι εγώ, σαν άλλος Προμηθέας ταΐζω την νύχτα με τα εσωτερικά της ψυχής μου. Σκέψεις, προβληματισμοί, συναισθήματα, πάθη, αγωνίες, πόνος. Όλα είναι εκεί, στα πόδια της έτοιμα να τα κατασπαράξει. Και είναι κι άλλοι. Τους ακούω να πνίγουν τις κραυγές τους με ένα σφίξιμο των δοντιών, με ένα δάγκωμα των χειλιών, με ένα δάκρυ που τρέχει. 


Απλώνω δύο άδεια χέρια.

   Χωμένος μέσα σε βιβλία, σε λευκές σελίδες που περιμένουν στωικά λίγη από την έμπνευση μου, περικυκλωμένος από χιπ χοπ στίχους και καταχρήσεις, αυτοεξόριστος από όλα αυτά που σιχάθηκα. Πετώντας ένα νόμισμα στον αέρα σαν τελευταίος τζογαδόρος, ζώντας σε μια ατέρμονη λούπα από ψυχαναγκαστικές στιγμές. 


   Και ξέρω πως όλα αυτά σου ακούγονται περίεργα, ίσως έξω από τα νερά σου. Ίσως πάλι να το έζησες κι εσύ αυτό, να ένιωσες για μια στιγμή πώς είναι να είσαι πραγματικά ζωντανός. Δεν έχει σημασία, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Μόνο μην φοβηθείς. Παρεξηγημένη η νύχτα, της χρέωσαν τα άσχημα υπό το φως της ημέρας, τις κακές συνήθειες, τα μεγάλα λόγια. 


Είχα δύο άδεια χέρια.

   Βάζω λίγο σκοτάδι, απλώνω μουσική από πιάνο στην ατμόσφαιρα και πιάνω μια λευκή σελίδα. Ένα απαλό αεράκι πετάει σκόρπιες λέξεις πάνω στο χαρτί. Παραλογίζομαι, μα χαμογελάω. Στύβω και λίγες σταγόνες φαιάς ουσίας κάτω από το φως του φεγγαριού.  Καληνύχτα.

Φοίνικας