Και καθώς το πέπλο της νύχτας έπεφτε επάνω σου
και σε έσμπρωχνε σε όνειρα
Εγώ αγκαλιά με τα μολύβια μου
και δυο παλιόχαρτα,
σκόρπιζα το σκοτάδι
και έφερνα φως στο μπαλκόνι σου.
Ένα κερί στο τραπέζι
και οι φλόγες του μου ξυπνούν τόσες
αναμνήσεις διάολε.
Δυο ανάσες ξετρυπώνουν απ΄το παράθυρο
και μου θυμίζουν την παρουσία σου
ή και την απουσία σου
.....δύσκολο να το πεις.
Γεμίζω το ποτήρι μαζί με τα κενά μου
και εσύ ακόμα ανασαίνεις.
Βαριές ανάσες, βασανισμένες.
Το χαρτί λιγοστεύει
μα δε με τρομάζει πια...
έμαθα με τα λίγα, συνήθισα.
Τα πολλά με άδειασαν.
Κράτησα μόνο τον καπνό.
Το μόνο που σε σκοτώνει
μα σε κάνει και πιο δυνατό.
Κρίμα που η μοναξιά δε μετριέται
σ'αποτσίγαρα.
Εδώ.
Στο μπαλκόνι σου.
~X.π.Χ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου