Ζόμπι

   Ξυπνάς ένα ακόμα πρωινό με τον ίδιο κόμπο στο στομάχι, για ακόμα μια ίδια μέρα που λες και βγήκε από φωτοτυπικό μηχάνημα. Το πρωινό σου ίδιο, τίποτα. Ένας καφές στο δρόμο και τρέξιμο ως την δουλειά σου. Λέω "δουλειά" κι όχι "εργασία" γιατί με το πρώτο μπορείς να κάνεις λογοπαίγνιο.

Στιγμές

   Κάπου διάβασα πως μια στιγμή χρονομετράται στο ενάμισι λεπτό.  Τα βάζω κάτω και με λίγα μαθηματικά βρίσκω πως έχω ζήσει 8415360 στιγμές στα 24 μου χρόνια. Στιγμές που διάλεξα να ζήσω, στιγμές που δεν μπορούσα να αποφύγω και στιγμές που έζησα καταλάθος. Όλες αυτές οι στιγμές με ετοίμασαν για την επόμενη και για κάθε επόμενη. Στιγμές που το πάθημα έγινε μάθημα. Στιγμές  που το γέλιο αντλήθηκε από την χαρά, ο πόνος από την θλίψη, η έμπνευση από τον προβληματισμό και ο ιδρώτας από την ολοκλήρωση.  

Ο Αλυσοδεμένος ελέφαντας

- Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ! 

- Σίγουρα; με ρώτησε αυτός. 

-Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω… Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!! 

   Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:

- Να σου πω μια ιστορία… Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται: 

“Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα

Άκης Δήμου ..Και Ιουλιέττα (απόσπασμα)

Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ τι ακριβώς ερωτευόμαστε σ’ έναν άλλο άνθρωπο; 
Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα; Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των εφησυχασμένων μας αισθήσεων και μας ρίχνει άοπλους σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη; Σε ποιο σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου, εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθες αγκαλιάς;

Εμπρός λοιπόν, στραφείτε με προσοχή στο παρελθόν σας και προσπαθήστε να θυμηθείτε – αν βέβαια έχετε μια τέτοια ανάμνηση: τι σχήμα είχε το στιλέτο που σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα;
Ήταν υγρό σαν ένα βλέμμα θαλασσί, στέρεο σαν περπατησιά ή αέρινο όπως το σχήμα των χεριών που επιθυμούν να κλείσουν σ’ ένα χάδι βαθύ, ως μέσα στις ρίζες;

Μπαλκόνι μ'άλλη θέα

Και καθώς το πέπλο της νύχτας έπεφτε  επάνω σου 

και σε έσμπρωχνε σε όνειρα 

Εγώ αγκαλιά με τα μολύβια μου 

και δυο παλιόχαρτα,

σκόρπιζα το σκοτάδι 

και έφερνα φως στο μπαλκόνι σου.

Ένα κερί στο τραπέζι 

και οι φλόγες του μου ξυπνούν τόσες 

αναμνήσεις διάολε.

Νύχτα

Έχω δύο άδεια χέρια.

  Η νύχτα μου δεν είναι σαν την δική σου. Δεν εμπεριέχει φώτα, εξόδους, μουσική, κόσμο. Η δική μου νύχτα είναι αλλοπρόσαλλη, προβληματική, απότομη, μυστήρια, σκεπτική. Για μελωδία της το ασταμάτητο παραμιλητό μου και πότε πότε, όταν καταφέρω να ηρεμήσω, την ακούω να μου ψιθυρίζει στο αφτί, να μου ζητάει να συνεχίσω, να πω κι άλλα, περισσότερα, μέχρι να στερέψω λίγο πριν το ξημέρωμα.
   

Το ημερολόγιο ενός Τρελού #2

Στα γενέθλια του Τζακ


   Περίεργη η χτεσινή νύχτα. Είδα ξανά έναν από εκείνους τους εφιάλτες. Θα σου μιλήσω άλλη φορά γα αυτούς. Σήμερα πήγα πάλι στην πόλη. Κάθισα σε ένα παγκάκι και κοιτούσα τους ανθρώπους να περνάνε. Θλιμμένες, μίζερες φάτσες, επαναχρησιμοποιημένα προσωπεία και βλέμματα καρφωμένα κάτω. Να κοιτάνε την απέραντη άσφαλτο χωρίς σταματημό. Σαν κάποιος να τους έταξε πως όλες οι απαντήσεις που ψάχνουν κρύβονται εκεί κάτω. Φοβούνται να κοιτάξουν πέρα. Πιο πέρα από την μύτη τους, πιο πέρα από τους εαυτούς τους. Φτάνει τώρα για αυτούς. Τους σιχάθηκα, με κούρασαν.

Το ημερολόγιο ενός Τρελού #1

Δωδέκατη μέρα του Χειμώνα

    Συγνώμη που άργησα στο ραντεβού μας αλλά με έπιασε βροχή στον δρόμο. Είχα βγει μια βόλτα στην πόλη το βράδυ να ψάξω για εκείνη. Ναι πάλι για εκείνη, μην γκρινιάζεις! Ένιωθα το βλέμμα της πάνω μου μα όπου κι αν γυρνούσα έβλεπα ξένους. Τέλος πάντων, έπιασε απότομα βροχή και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι. Λίγο πριν φτάσω βρήκα και τον Τζακ και γαβγήσαμε για μια στιγμή ο ένας στον άλλον. Τελικά με έπεισε και παραβγήκαμε στον δρόμο της επιστροφής. Πάλι έχασα αλλά είναι φίλος μου, δεν πειράζει. 


     Μπαίνοντας σπίτι τον είδα απέναντι μου βρεγμένο ως το κόκκαλο, γέλασα μαζί του και τελικά έβγαλα τα ρούχα μου. Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά ο χειμώνας είναι η αγαπημένη μου εποχή. Ταιριάζει νομίζω με τα μαύρα μάτια μου, τι λες; Άσε που τον χειμώνα οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά γιατί κάνει κρύο. Εγώ βέβαια δεν έχω κάποιον να έρθω κοντά απ' όταν έφυγε, αλλά έχω ακόμη το νόμισμα που μου είχε χαρίσει μια μέρα που με είδε να κάθομαι κάτω στον δρόμο. Τι παράξενο κορίτσι, τι περίεργη γυναίκα.

Τάσος Λειβαδίτης-Mικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα

Έζησα μες στη ματαιότητα και πάνω στον Ωκεανό… Όμως, ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν πραγματοποιούνται τα ανθρώπινα όνειρα.
 Ώ ανεκπλήρωτο, που ακόμα κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν εσύ αφήνεις έξω από την πόρτα μας ένα μικρό γιασεμί… Ώσπου νύχτωνε και τ’ άστρα φώτιζαν σιγά σιγά το ακατανόητο του κόσμου…. 

Κι άξαφνα μια μέρα, όπως καθόμουν, αναπήδησα γιατί κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι αιώνια, ήταν μάλιστα τόσοι πολλοί οι ηλίθιοι που μου εύχονταν στα γενέθλιά μου «χρόνια πολλά», που ξέχασα ολότελα πως μια μέρα θα πεθάνω – κι ύστερα είχα τόσα πράγματα να σκεφτώ: τη νύχτα που ερχόταν, το διάβολο που σώπαινε, την πόρτα που δεν ωφελούσε, όσο για το μυστικό το είχα καλά ράψει στη φόδρα του παλτού μου, για μεγαλύτερη ασφάλεια όμως φώναξα έναν παλαιοπώλη και του πούλησα το παλτό, αλλά και πάλι ήμουν ανήσυχος, «κι αν αυτοί στο τέλος ανακάλυψαν την αλήθεια» σκεφτόμουν, πήγα λοιπόν και πέταξα τα λεφτά στον υπόνομο – από τότε κοιμάμαι ήσυχος. 

Τα "θέλω" που σώπασαν

Και θέλω να μυρίζω τα ρούχα σου 

και να' ναι σαν να μου δίνουν ανάσα.

Να σε κοιτάζω και να βλέπω στα μάτια σου

ό,τι ποτέ δεν είδα... πουθενά.

Να πονάς και να πονάω μαζί σου.

Θέλω να είμαι εσύ

και εσύ εγώ..

Θέλω να φεύγεις 

και να έρχεσαι πάλι πίσω.

Να θέλεις να έρχεσαι,

να σε πνίγει που δεν είσαι εδώ.

Να μιλάς και να ακούω τη φωνή σου σα τραγούδι,

το πιο όμορφο και μελωδικό όλου του κόσμου.

Ιθάκη, Κ.Π. Καβάφης

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Τα 100 Καλύτερα Αποφθέγματα-Ρητά-Γνωμικά-Ευφυολογήματα

«Ο καλύτερος τρόπος να διαβάσεις ένα βιβλίο με αποφθέγματα χωρίς να βαρεθείς, είναι να το ανοίξεις στην τύχη και αφού βρεις κάτι που θεωρείς ενδιαφέρον, να κλείσεις το βιβλίο και να το σκεφτείς.»
*πρίγκηψ Κάρολος-Ιωσήφ της Λιν*

1 Ο άνθρωπος που είναι ενάρετος και σοφός δεν έχει ανάγκη από δόξα.

Πλούταρχος

2Πρόοδο ονομάζουμε την ικανότητα του ανθρώπου να περιπλέκει την απλότητα.
Thor Heyerdahl, Fatu-Hiva

3Το να πέσεις δεν είναι τρομερό, το να μη θέλεις όμως να σηκωθείς είναι ολέθριο.
Βικτωρ Ουγκω

4Να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν. Γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος
Πυθαγόρας

5Αυτός που ρωτά, νοιώθει χαζός για 5 λεπτά.
Αυτός που δεν ρωτά θα είναι χαζός για μια ζωή.
Κινέζικη παροιμία

Γι’αυτό σ΄ αγαπώ, Πάμπλο Νερούδα

Δε σ’ αγαπώ σαν να ’σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι, σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν: σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο. 

Το σύννεφο

Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, βγήκε ένα μικρό σύννεφο από τη θάλασσα κι άρχισε ν’ ανεβαίνει ελαφρύ κι ευτυχισμένο προς τον γαλάζιο ουρανό. Μακριά, μακριά, πολύ μακριά, από κάτω του, ήταν η γη ξερή από την αναβροχιά. Το συννεφάκι έβλεπε τους καημένους τους χωρικούς που δουλεύανε και σκοτώνονταν στα χωράφια τους, ενώ εκείνο ήταν εκεί επάνω αμέριμνο και άφηνε το πρωινό αεράκι να το σέρνει εδώ κι εκεί. «Αχ, ας μπορούσα να βοηθήσω εκείνους τούς κακόμοιρους εκεί κάτω!» έλεγε. «Ας μπορούσα να τους κάνω τη δουλειά πιο εύκολη και να δώσω να φάνε αυτοί πού πεινούν και να πιουν αυτοί πού διψούν.» Και καθώς περνούσε η μέρα και το σύννεφο μεγάλωνε, η επιθυμία του αυτή να βοηθήσει τους ανθρώπους εκεί κάτω στη γη, μεγάλωνε όλο και περισσότερο μέσα στην καρδιά του. Μα στη γη η ζέστη δυνάμωνε, οι άνθρωποι κόντευαν να πεθάνουν από το λιοπύρι, αλλά δεν παρατούσαν τη δουλειά τους γιατί ήταν πολύ φτωχοί. Πότε – πότε κοιτάζανε προς το σύννεφο. «Αχ, ας μπορούσε να μας βοηθήσει λίγο», έλεγαν οι ματιές τους. «Ναι, ναι, σας σάς βοηθήσω!» είπε το σύννεφο, κι άρχισε να κατεβαίνει μαλακά προς τη γη. Μα ξαφνικά του ήρθε στο νου κάτι που του είχανε πει όταν ακόμα ήταν πολύ μικρό συννεφάκι, στην αγκαλιά της θάλασσας. Του είχαν πει πως τα σύννεφα που πλησιάζουν τη γη πεθαίνουν. Όταν το θυμήθηκε αυτό, βαστάχτηκε για να μην πέσει περισσότερο και άρχισε να κουνιέται εδώ κι εκεί με τ’ αεράκι. Φοβήθηκε, φοβήθηκε πολύ, μα ξαφνικά στάθηκε ακίνητο και είπε με καμάρι.

Κι εσύ να λείπεις, Γιάννης Ρίτσος

Κι εσύ να λείπεις…

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,

και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,

και συ να λείπεις,

να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,

και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,

και συ να λείπεις,

Η τρελή ροδιά ~ Οδυσσέας Ελύτης

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Ο ψυχοφθόρος μας εαυτός

Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι;
Είμαι σίγουρη πως ναι.
Νιώθεις σαν να στέκεσαι θεατής μπροστά στην ίδια σου τη ζωή και εύχεσαι να είχες ένα μικρό θαυματουργό κουμπάκι fast forward, ώστε να μη μπεις στον κόπο να αποφασίσεις. Μήπως επίσης σας έχει τύχει να δειλιάζετε μπροστά στην ανάγκη μιας απόφασης;
Είμαι σίγουρη πως ναι…
Νιώθεις σαν να φοβάσαι τον ίδιο τον φόβο.
Φοβάμαι πως θα φοβάμαι σε όλη μου τη ζωή.
Γιατί να μπαίνω στη διαδικασία να αποφασίζω, μιας και ο φόβος θα παραμένει πάντα μέσα μου;

Εκεί… «στυλοβάτης» της αυταπάρνησης μου.
Έπειτα έρχεται η αυτολύπηση, αποτρόπαια εγκληματική.
Μας παγιδεύει, μας αποδυναμώνει, μας απελπίζει.
Όμως δεν υπάρχει χειρότερος εγωιστής από αυτόν που λυπάται τον εαυτό του.
Προσποιείται ταπεινότητα, όμως γίνεται τελικά θιασώτης του τιποτισμού.
Δεν έχω τίποτα… είμαι ένα τίποτα… λυπηθείτε με… προσέξτε με… το αξίζω!
Κι αν δεν είναι αυτό εγωισμός, τότε τι είναι;

Η μάχη στη ψυχή του ανθρώπου

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στη ψυχή των ανθρώπων και του είπε…

– Γιε μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο 

λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας.

Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το εγώ.

60 Ρητά που μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτεσαι!

Ορίστε 60 ρητά που θα σε βοηθήσουν να ρυθμίσεις τον τρόπο σκέψης σου και θα σου δώσουν κίνητρα για μια καλύτερη ζωή.

1. Δεν μπορείς να αλλάξει

Ζωή

Ξέρεις κάτι κανείς δεν είπε πως είναι περίπατος η ζωή.
Είναι ταξίδι ναι αλλά δεν έχει πάντα ήλιο, έχει πότε σύννεφα κι ομίχλη και πότε αέρα δυνατό, ενίοτε βρέχει και χιονίζει και εσύ στέκεσαι στο χαλασμό να αναζητάς κάτι για να πιαστείς.
Kαι την ώρα που λες πάει αυτό ήταν τώρα πέφτω στο πουθενά, εμφανίζεται κάτι και εσύ κρατιέσαι και έρχεται πάλι ο ήλιος.
Και όταν τον συνηθίσεις για τα καλά, όταν έχεις ξεχάσει πως είναι το χιόνι, η βροχή και το χαλάζι ξανά γυρνάει ο τροχός και χάνεις τον ήλιο.

Το τηλεφώνημα

Την ησυχία της νύχτας έσπαγε ο ήχος της γραφομηχανής καθώς τα δάχτυλα του χόρευαν πάνω στα πλήκτρα της. Το σαριό με το χαρτί προχωρούσαν και γυρνούσαν πάλι πίσω στην αφετηρία τους το ίδιο γρήγορα. Μοναδικό φως, ένα μικρό πορτατίφ γραφείου που χάριζε απλόχερα το άρρωστο φως που φωτοβολούσε.

Ένα ελαφρό αεράκι ανακάτωσε κάποια φύλλα πάνω στο γραφείο του. Σταμάτησε. Το τσιγάρο στα χείλη του είχε σβήσει από ώρα. Σηκώθηκε και προχώρησε προς την μισάνοιχτη τζαμαρία. Τα φώτα της πόλης αντιστέκονταν στο σκοτάδι που έπνιγε τα πάντα στην απόσταση που τους χώριζε.

Αυτός ο άλλος, ΕΣΥ

Δεν δίνεις σημασία στα «απλά». Είναι περιττό λες, δεν έχεις χρόνο. Κι όμως, οτιδήποτε απλό- μικρό άνευ ιδιαίτερης σημασίας, σε συμπληρώνει ώσπου να σχηματιστεί το ολόκληρο, ΕΣΥ!

Είσαι αυτό που φοβάσαι να αντικρίσεις στον καθρέφτη σου και προσπαθείς με οποιοδήποτε μέσο να μασκαρευτείς, υποδυόμενος κάτι που θεωρείς (πάντα εσύ) πως θα ήθελε ο κόσμος να αντικρίσει.
Όλα για τους άλλους λοιπόν ή μήπως τελικά τίποτα για κανέναν;

Η ηθική της Ανηθικότητας

Ανέκαθεν οι άνθρωποι αναζητούσαν την ηθικότητα των πράξεων τους. Πάσχιζαν για αυτήν και την αποζητούσαν.

Η ηθική είναι η προσωπική σου δικαίωση, το καύχημα σου και η υπεροχή σου. Είναι ό,τι περισσεύει απ'τις πράξεις και τις απραξίες σου.

Ασφάλεια(;)

Θέλουμε να είμαστε ασφαλείς. Η αναζήτηση αυτής της ασφάλειας, είτε ψυχικής είτε σωματικής αλλά κυρίως σωματικής, είναι παράγωγο του ενστίκτου της επιβίωσης. Και αναφέρομαι συχνά στα ένστικτα γιατί είναι η γλώσσα προγραμματισμού μας και οριζόμαστε από αυτά.

Χωρίς τίτλο

Θα επιστρέψεις σπίτι σου σήμερα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω. Πιο κοντά από ποτέ, τα σπίτια, οι οθόνες που όλο κάτι λένε, κάτι ακούς και κάτι σκέφτεσαι. Ότι χτυπάει, ας πούμε η καρδιά σου. Πιο κοντά και οι καρδιές στέκονται πιο μακριά από ποτέ. Εκατό φορές το έγραψες στον τοίχο απέναντι. Θα επιστρέψεις σπίτι σου σήμερα και θα το διαβάζεις μέχρι να το καταλάβεις. Δεν ψάχνουν οι άνθρωποι οικειότητα μέσα στους ανθρώπους. Κανένα σύντροφο, καμία θαλπωρή, οι καρδιές ζούνε εκεί που τα σπίτια απομακρύνονται. Μονάχα επιβεβαίωση, αυτή η αηδία και όση χωράει ο εαυτός, αυτό και ίσως οι καρδιές έχουν πάψει να χτυπάνε, από το άδειο, το γυμνό που μας περιβάλλει, πάνω στις οθόνες, στα χιλιόμετρα πάνω στο κρεβάτι για να κοιμηθείς. Όλοι, αυτοί που είναι μαζί και οι άλλοι, οι υπόλοιποι. Μάλλον κάτι λείπει, τόσο σε εσένα όσο και στους άλλους. Γιατί οι άνθρωποι μάλλον διώχνουν τους υπόλοιπους, μια διάχυτη σαπίλα στα σοκάκια, εξαναγκάζει να χάνεις παρά να βρίσκεις λογική.

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι

Το τυχερό φορτίο

Πάντα πιο πολύ μου ταίριαζε να φαντάζομαι τον κόσμο και τα χρόνια που κυλούν επάνω του σαν τους μεγάλους ωκεανούς…

Απέραντοι και μυστηριώδεις, γοητευτικοί μα και επικίνδυνοι, αχανείς σαν τα σκοτεινά τους βάθη, αέναα σαν τα κρυμμένα μυστικά της… Και εμάς, τις ταπεινές ζωές μας και την ψυχή του καθενός ξεχωριστά η φαντασία μου την ταίριαζε με μια παλιά ξύλινη βάρκα, σάπια και κουρασμένη, γερασμένη σε ένα ασταμάτητο ταξίδι που σπάνια έχει γνωστό προορισμό. Και η θάλασσα έχει και αυτή ψυχή και άλλοτε ταξιδεύει τη βάρκα στα ήρεμα νερά των καναλιών και άλλοτε στις οργισμένες της φουρτούνες.

Ξεχασμένο παρόν

Μην αφεθείς να γίνεις σαν αυτούς. Είναι που οι άνθρωποι φοβούνται να ζήσουν στο παρόν και γραπώνονται σε ένα ξοφλημένο παρελθόν. Μα και με το μέλλον το ίδιο κάνουν.


Δελεαστικό και αν φαίνεται, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα αποκύημα της φαντασίας τους, μιας και σαν τέτοιο του συμπεριφέρονται. Μην τους αφήσεις να σε πείσουν, μην παραιτηθείς.

Μια στιγμή πριν φύγεις

   Μια στιγμή πριν φύγεις, θέλω να γυρίσεις να με κοιτάξεις μέσα στα μάτια. Θέλω για μια στιγμή να χαραχτεί στο μυαλό σου το βλέμμα μου για σένα. Να ανακαλύπτεις μέσα του, κάθε φορά που το θυμάσαι, καινούρια όμορφα συναισθήματα.


   Μια στιγμή πριν φύγεις, θέλω να δω την μορφή σου και ύστερα να την αποτυπώσω πάνω σε λευκό χαρτί μέσα σε λίγες μουντζούρες. Θέλω οι κινήσεις μου να δημιουργήσουν αυτό που συνέλαβε το μυαλό. Να σε κάνω αθάνατη στον χρόνο.


   Μια στιγμή πριν φύγεις, θέλω να ρουφήξω μιαν ανάσα σου. Θέλω να κρατήσω μέσα μου όλη τη ζεστασιά σου. Να είναι αυτή η μία παραπάνω που θα έχω πάντα.

Σημείο συνάντησης

                                                                                   Ακαριαίες συναντήσεις. Γνωριμίες από το

πουθενά. Ανταμώματα της τύχης. Λες και κάποια πράγματα είναι για να συμβούν. Και για κάποιο λόγο γίνονται. Και νιώθω πως τα πιο ωραία πράγματα προκύπτουν από την τυχαία στιγμή και γίνονται αυθόρμητα και αναπάντεχα. Χωρίς να τα έχεις σχεδιάσει, χωρίς να τα έχεις προμελετήσει.

Η νύχτα που δε Θα Ξημέρωνε ποτέ

Τη λατρεύω τη νύχτα.
Πάντα εκτιμούσα το σκοτάδι της.
Χωρίς φως όλα είναι πιο απλά, πιο όμορφα και ευκολονόητα.

"Νύχτα είναι θα περάσει " λένε κάποιοι. Ποτέ δεν τους κατάλαβα και ούτε προσπάθησα.

Ένα ρητό λέει πως : Την αυγή μπορείς να τη φτάσεις μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας.
Πέρα για πέρα αληθινό.

Το νησί των συναισθημάτων, Μάνος Χατζιδάκις, μια υπέροχη ιστορία

"Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».




πηγή εδώ