Φωνή Συνειδήσεως

Ζόρικοι καιροί. Δύσκολοι. 

Γύρω άνθρωποι να τρέχουν πανικόβλητοι κι όμως κανείς   δε φτάνει εκεί  για όπου ξεκίνησε.

Μια μιζέρια στον αέρα που δε σ’ αφήνει να αναπνεύσεις  και  εξαπλώνεται  σαν  επιδημία  η  γαμημένη.  Κάθε  μέρα όλο  και  περισσότερη μέχρι να σε  σκοτώσει  από ασφυξία. Τη νιώθεις τη δυσφορία. Ο αέρας λιγοστεύει.

Δε σε νοιάζει και πολύ.

Συμβιβάζεσαι και αναπνέεις λιγότερο.

Το Βιβλίο της Ανησυχίας ~ Φερνάντο Πεσσόα (Απόσπασμα)

Να ταξιδέψω; Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω: πηγαίνω από μέρα σε μέρα, σαν από σταθμό σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου ή του πεπρωμένου μου, σκυμμένος πάνω από τους δρόμους και τις πλατείες, πάνω από τα πρόσωπα και τις χειρονομίες, πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά, όπως τελικά είναι και τα τοπία.

Κι εγώ και όλοι~Τσάρλς Μπουκόφσκι

Περί Χρόνου

“Ο χρόνος είναι χρήμα”, λέει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και με βρίσκει σύμφωνο, αν το χρήμα είναι το παν.
Κάθομαι και αναλογίζομαι, πιασμένος από την παραπάνω φράση, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τον χρόνο. Ουσιαστικό, γένους αρσενικού, ενικού αριθμού και ονομαστικής πτώσης. Οι φτωχές μου φιλολογικές γνώσεις δεν με καλύπτουν. Στρέφομαι στις θετικές επιστήμες, ψάχνοντας απάντηση. Το μεταβλητό μέγεθος που μετράει την απόσταση μεταξύ δύο χρονικών σημείων. Μονάδα μέτρησης του το δευτερόλεπτο (“s”).

Έριχ Φρόμ - Ο φόβος μπροστά στην Ελευθερία (Απόσπασμα)

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ανθρώπου είναι ότι δεν κάθεται να σκεφτεί αν οι σκοποί που επιδιώκει είναι κάτι που επιθυμεί ο ίδιος.

Συμβουλές ευτυχίας από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι

Βρίσκεστε στην αναζήτηση των μυστικών που θα σας κάνουν ευτυχισμένους;

Τις απαντήσεις δίνει ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και μυθιστοριογράφος, που μοιράζεται «αφιλτράριστες» απόψεις του για τα πάντα, από την τέχνη μέχρι το θάνατο.

Η ατέλειωτη θλίψη των ποιητών

Μεγάλη πηγή έμπνευσης ο πόνος.

Όταν δε χωράει άλλο μέσα σου, τον βγάζεις στο χαρτί. Τον εξωτερικεύεις, τον κάνεις γραμματάκια μικρά κι ασήμαντα, «Nα ο πόνος μου!» αναφωνείς, «Δυο σελίδες ιστορία!»

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή-Αλκυόνη Παπαδάκη

Απόσπασμα

 από το βιβλίο

"Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή"

Το "Μαζί" 
Τι φταις αλήθεια.
Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς".
Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε
να επενδύεις στο "εγώ".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας
ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ".
Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί".

Όλα είναι δρόμος

Δευτέρα πρωί (ναι, και όμως συνεχίζει να υπάρχει αυτή η ημέρα). 
Κατεβαίνεις κέντρο για δουλειές, κίνηση, αυτοκίνητα, καυσαέριο, άγχος, τρέλα.
Άνθρωποι με κατεβασμένα κεφάλια, ποιος να ξέρει τι σκέφτονται;
Ίσως την επόμενη δόση του δανείου τους, ίσως αν έχουν παρκάρει καλά.

Να μη ζήσουμε σα δούλοι

Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός της ψεύτικης ευημερίας, του ατομικού εγωισμού, της αδιάφορης ζωής. Φτάσαμε σε εποχές που τα περιθώρια ''αφήστε με στην ησυχία μου'' στένεψαν αρκετά. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αποφασίσουμε ότι πρέπει να απελευθερωθούμε απ'όλα αυτά και να καταλάβουμε - επιτέλους - πως μέσα από το συλλογικό θα την παλέψουμε, μέσα από το μαζί και όχι από το εγώ.

ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ: Η Ιδιοφυΐα του πλήθους

Υπάρχει αρκετή πανουργία, μίσος, βία και παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο που αρκεί για να προμηθεύσει οποιονδήποτε στρατό μια οποιαδήποτε μέρα, και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του, και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη, και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη…

«Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;» - Χρόνης Μίσσιος

Εκδόσεις: Γράμματα
Έτος: 1988

Αποσπάσματα από το βιβλίο  «Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;» του Χρόνη Μίσσιου.

•  Σκεφτείτε, κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ' αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ' αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας»… (...)

Καλό Παράδεισο...

Όνειρο Στο Κύμα - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ( Διήγημα)

Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν οπού εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, κ' έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπον μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ' εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημα μου ανά τους βράχους και τα βουνά.

Τον χειμώνα που ήρχισ' ευθύς κατόπιν μ' επήρε πλησίον του ο γηραιός πάτερ Σισώης, ή Σισώνης, καθώς τον ωνόμαζον οι χωρικοί μας, και

Το παιδί έμαθε γράμματα και δε μορφώθηκε ποτέ

«Το παιδί πρέπει να μάθει γράμματα.»

Η μόρφωση δεν είναι ούτε γράμματα, ούτε λέξεις, ούτε κείμενα να τα παπαγαλίσεις. Η μόρφωση γεννιέται μέσα από την επιθυμία και από τη προσωπική αναζήτηση. Δεν είναι ούτε τα εικοσιτέσσερα γράμματα της αλφαβήτου, ούτε ένας τοίχος γεμάτος πτυχία και διακρίσεις.