Περί Χρόνου

“Ο χρόνος είναι χρήμα”, λέει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και με βρίσκει σύμφωνο, αν το χρήμα είναι το παν.
Κάθομαι και αναλογίζομαι, πιασμένος από την παραπάνω φράση, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τον χρόνο. Ουσιαστικό, γένους αρσενικού, ενικού αριθμού και ονομαστικής πτώσης. Οι φτωχές μου φιλολογικές γνώσεις δεν με καλύπτουν. Στρέφομαι στις θετικές επιστήμες, ψάχνοντας απάντηση. Το μεταβλητό μέγεθος που μετράει την απόσταση μεταξύ δύο χρονικών σημείων. Μονάδα μέτρησης του το δευτερόλεπτο (“s”).


Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στον κόσμο αυτό, θα ήταν η μονάδα μέτρησης του χρόνου. Θα έβγαζα αυτό το υποτυπώδες “s” και θα το αντικαθιστουσα με “ε” (ε=εμπειρίες). Θα μετρούσα την ζωή μου σε “αυτά που έζησα” και όχι σε “ώρες”, “διακοπές”, “γιορτές” ή “γενέθλια”. Ο χρόνος, ανθρώπινο κατασκεύασμα, δεν μας ανήκει. Έρχεται χωρίς να του το ζητήσουμε. Απαντάει σε όλα κι ας μην τον ρωτάμε. Πληρώνουμε με αυτόν κι ας είναι τσάμπα ο ίδιος σε μας.


Ο χρόνος, σαν βιαστικός οδηγός λεωφορείου, δεν περιμένει κανέναν. Αν περάσει και είσαι στην στάση, καλώς. Αν όχι, δεν τον νοιάζει. Πατάει το γκάζι με δύναμη και συνεχίζει.       

Είναι παρτάκιας και εγωιστής. 

Αλλά είναι και γιατρός. 

Παθολογοανατόμος για την ακρίβεια.


Αφήνω για λίγο τον χρόνο στην άκρη να πιάσω τους ανθρώπους. Παρατηρώ πως πολλοί μιλάνε για το παρελθόν, γνωστοί και ως παρελθοντολάγνοι, που αρέσκονται στο να αναπολούν στιγμές που ζήσανε, που χωρίς έλεος δεν τις αφήνουν να αναπαυθούν. Άλλοι τόσοι για το μέλλον. Μπλέκονται στα όνειρα τους και μαγεύονται από το “θα”, σαν να είναι Σειρήνα.

Και κάπου εκεί αφήνουμε τον χρόνο να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας, χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε το τώρα επειδή η απληστία και το ανικανοποίητο κατακλύζουν το εγώ μας καταστρέφοντας την κάθε γαμημένη στιγμή και το κάθε δευτερόλεπτο. Και έτσι μένουμε στατικοί να κοιτάμε τους δείκτες του χρόνου να τρέχουν, αγνοώντας το ενοχλητικό τικ τακ που ηχεί στα αυτιά μας όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο γρήγορα, σαν αλλοι captain Hook...


Πάρε έναν άνθρωπο και ξεγύμνωσε τον από κάθε είδους αξιώματα και υλικά αγαθά. Το μόνο που θα μείνει είναι ο χρόνος πάνω του και αυτά που έκανε. Γιατί ο χρόνος είναι η μόνη σταθερή μονάδα πληρωμής, το νόμισμα μας. Πληρώνουμε με αυτόν τις εμπειρίες μας, τα λάθη μας, τις χαρές μας και τις λύπες μας. Επενδύουμε μέσα από αυτόν και ό,τι και να γίνει, για τα πλούτη όλου του κόσμου, δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω χρόνο που σπαταλήσαμε. Ας μάθουμε να τον μην τον ξοδεύουμε αλλά να τον αξιοποιούμε. 

Γιατί δυστυχώς, είναι μιας χρήσεως...

Φοίνικας