- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά ...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη ...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα ...
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ' ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
-Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:
Δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.»
Να είσαι ο εαυτός σου...Τι πιο όμορφο και πιο αληθινό από αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να τα βρουν με τον εαυτό τους και προσποιούνται κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι.Γιατί έγινε πια τόσο δύσκολο να είσαι αυτός που είσαι και όχι αυτό που οι άλλοι θέλουν να είσαι;Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να εξωτερικεύσουν το βαθύτερο "είναι" τους και επαναπαύονται σε ένα επιφενειακό "φαίνεσθαι"; Ο καθένας μας είναι ένας και μοναδικός χαρακτήρας και όμοιος του δεν υπάρχει άλλος. Αυτός ο φόβος της απόρριψης έχει γίνει το μεγαλύτερο αγκάθι που κάνει τους ανθρώπους να φοράνε μάσκες, να αρνούνται την αληθινή τους ταυτότητα και να προσποιούνται κάποιον άλλον. Η ζωή όμως δεν είναι θέατρο. Αν πετούσαμε τις μάσκες και δείχναμε το πραγματικό μας πρόσωπο, με τις αδυναμίες και τα ταλέντα του, με τους φόβους και τα όνειρα του, με τις ανησυχίες και τις ελπίδες του, σίγουρα αυτός ο κόσμος θα ήταν λίγο πιο όμορφος, λίγο πιο αληθινός, λίγο πιο ανθρώπινος. Η τελειότητα δεν υπάρχει στην ανθρώπινη φύση και όσο την κυνηγάμε, τόσο πιο ψεύτικος φαντάζει ο κόσμος μας.. ΠΗΓΗ: DREAMERS
Έχω κουραστεί να βλέπω ανθρώπους που φοβούνται να ζήσουν...έχω κουραστεί να βλέπω δειλούς και μονόχνοτους..ειλικρινά αυτό που αναρωτιέμαι συχνά είναι πότε επιτέλους θα αρχίσουν να ζουν αληθινά οι άνθρωποι. Ένα πράγμα φοβάμαι,να μην είναι πολύ αργα όταν θα πάρουν επιτέλους την απόφαση. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή παρ'όλο που φαντάζει ατελείωτη στον ανθρώπινο νου. Σκεφτείτε πόσα σ'αγαπώ θέλατε να πείτε αλλά τα αποφύγατε, σκεφτείτε πόσες αγκαλιές δεν νιώσατε μόνο και μόνο από φόβο ή ντροπή...αναρωτήθηκε ποτέ κανείς από μας γιατί να ήμαστε τόσο δειλοί ώς άνθρωποι; Εγώ αναρωτήθηκα πολλές φορές ώσπου βαρέθηκα να υπακούω σ'αυτήν την μιζέρια που κατακλύζει τον άνθρωπο εκ φύσεως..είναι δύσκολο να κάνεις πράξη όλα όσα σκέφτεσαι και αισθάνεσαι την στιγμή που τα αισθάνεσαι-την σωστή στιγμή. Εσύ πόσες στιγμές έχασες υπακούοντας τον εγωισμό σου και αγνοώντας την καρδιά σου; Άστο μην μπεις στον κόπο να τις μετρήσεις, είναι αμέτρητες το ξέρω... Αγαπήστε, τσαλακωθείτε για την αγάπη.. μόνο αυτήν έχει μείνει στις μέρες μας.... Το να είσαι ο εαυτός σου δεν είναι της μόδας πλέον , είναι όμως απαραίτητο συστατικό του ανθρώπου-ήταν πάντα κι ας το έχουμε ξεχάσει. Γιαυτό λοιπόν ζήστε σαν να ήταν η τελευταία σας μέρα, μιλήστε στους άλλους σαν να τους βλέπατε για τελευταία φορά και μοιράστε φιλιά τόσο δυνατά και αληθινά όσο αυτά στους αποχαιρετισμούς.
Το να είσαι ο εαυτός σου είναι κατόρθωμα, ειδικά στις μέρες μας που όλοι προσπαθούν να μας αλλάξουν και να μας φέρουν στα μέτρα τους. Τι αξία έχει όμως να είσαι αυτό που θέλουν οι άλλοι αν δεν είσαι αυτό που θες εσύ; Αυτό που νιώθεις εσύ; Καμία απολύτως... Αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να διεκδικήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Θέλει πολύ προσπάθεια δεν είναι εύκολο. Πρώτα τον διεκδικείς και μετά τον αποδέχεσαι. Αυτό ίσως να' ναι ακόμη δυσκολότερο αλλά μην το βάλεις κάτω. Εάν επιθυμούμε να σέβονται οι άλλοι αυτό που είμαστε και να μας αγαπούν για αυτό που πραγματικά είμαστε , πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε ποιοι είμαστε....
Ο άνθρωπος του σήμερα έχει απομακρυνθεί εντελώς από την έννοια άνθρωπος και ανθρωπιά. Αν μπορούσα να επινοήσω μια καινούργια λέξη που θα μπορούσε να αντικαταστήσει την παλιά, αυτήν θα ήταν "Άνιωθος". Ξέρω...ξέρω , δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό ,εξάλλου είπα πως θα την επινοήσω. Μπορώ όμως να την βάλω εγώ σε ένα...στο λεξικό του μυαλού μου. Εκεί θα μπορέσω να σας δώσω μια κατανοητή ερμηνεία. "Άνιωθος" λοιπόν είναι αυτός που ξέχασε τι θα πει αγάπη. Για να είσαι μοδάτος στις μέρες μας πρέπει να είσαι και απαθής. Δεν επιτρέπεται να λες στους άλλους πόσο τους αγαπάς και τους συμπαθείς ή τους θαυμάζεις. Αντιθέτως, πρέπει να το παίζεις σκληροτράχηλος χωρίς συναισθήματα και ευαισθησίες. Επίσης, επείγει να αποδείξεις στους άλλους πως δεν έχεις καμία απολύτως ανάγκη από συναισθηματική κάλυψη και αηδίες. Σου αρκούν οι σωματικές ηδονές. Είσαι ένα free άτομο που σου αρκεί ο εαυτός σου και μόνο ο εαυτός σου για να είσαι ευτυχισμένος. Δεν κάνεις ποτέ σχέσεις γιατί δεν είναι "in", δεν έχεις αληθινούς φίλους και πάνω απ'όλα δεν δένεσαι ποτέ με ανθρώπους, αυτό είναι νόμος για σένα,κάπως πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου, τι να κανουμε;;; Δεν νιώθεις τίποτα όταν ακούς την λέξη σ'αγαπώ αλλά ούτε και όταν την λες. Αν την πεις και ποτέ. Όταν καταλάβεις πως πας να αγαπήσεις κάποιον περισσότερο απο εσένα τότε νιώθεις ντροπή και απλά το εγκλωβίζεις μέσα σου χωρίς να το πεις και να το δείξεις πουθενά,έτσι προστατεύεσαι από το να ακουστεί παραέξω ότι έγινες φλώρος. Μπράβο λοιπόν άνθρωπε του σήμερα....."ΑΝΙΩΘΕ" του σήμερα...ξέρω πως είσαι υπερήφανος...εξάλλου μόνο η υπερηφάνεια σου σου έχει απομείνει. Πιο πολύ δεν λυπάμαι για σένα αλλά για αυτούς που παρέλειψαν να σου μάθουν κάτι τόσο σημαντικό όσο η αγάπη...ξέχασαν να σου δείξουν πως να αγαπάς...
Το συμπέρασμα μου είναι πως χρειάζεται άπλετη ωριμότητα για να καταφέρεις να αγαπήσεις...και η ωριμότητα δεν έχει να κάνει με την ηλικία..σημαίνει κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από την απλή σωματική ανάπτυξη και το πέρασμα του χρόνου. Σημαίνει όχι μόνο ότι έχουμε αναπτύξει το μαυλό μας και την εφευρετικότητα μας,αλλά κυρίως ότι έχουμε ξυπνήσει μέσα μας κάθε είδους ευαισθησία. Αυτό κατ'επέκταση μας καθιστά ικανούς να δικαιολογήσουμε κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά χωρίς να γινόμαστε καχύποπτοι και απελπιστικά περίεργοι με τους γύρω μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατόρθωμα στην ζωή από το να μαθεις να συγχωρείς και να αγαπάς. Η αγάπη είναι ζωή και ευτυχία. Χάνοντας την αγάπη,χάνεις την ζωή και πιο συγκεκριμένα την ευτυχία στην ζωή σου...
Eίναι η αγάπη που μπορεί να νικήσει τους φόβους.... Είναι η αγάπη που μπορεί να σε σώσει... Είναι η αγάπη που μπορεί να σε ξαναγεννήσει και να σε κάνει να λατρέψεις κάθε τι γύρω σου..... Αντιμετωπίζοντας την ζωή θετικά και τους ανθρώπους με αγάπη τότε όλα αρχίζουν να δείχνουν διαφορετικά μέσα μας.... Έχουμε τόσες πολλές ευκαιρίες να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε κι όμως τις σπαταλάμε για το τίποτα... Το τέλειο συμπλήρωμα του ανθρώπου όμως είναι το να αγαπά με πληρότητα ...
Συνεχίζω να πιστεύω ακόμα και όταν οι άλλοι έχουν χάσει την ελπίδα Συνεχίζω να αγαπώ ακόμα και όταν οι άλλοι τείνουν στο μίσος Συνεχίζω να χτίζω ακόμα και όταν οι άλλοι καταστρέφουν Συνεχίζω να ψάχνω για την Ειρήνη ακόμα και όταν οι άλλοι ψάχνουν για πόλεμο Συνεχίζω να δίνω φως ακόμα και όταν οι άλλοι περπατούν στο σκοτάδι Συνεχίζω να φωνάζω ακόμα και όταν οι άλλοι παραμένουν σιωπηλοί Συνεχίζω να χαμογελώ ακόμα και όταν οι άλλοι έχουν χάσει την πίστη τους Συνεχίζω να δίνω χαρά ακόμα και όταν οι άλλοι παραμένουν θλιμμένοι Συνεχίζω να ανακουφίζω ακόμα και όταν οι άλλοι υποφέρουν από πόνο Συνεχίζω να δίνω βοήθεια ακόμα και όταν οι άλλοι αισθάνονται εξαντλημένοι
Συνεχίζω εγώ, συνεχίζουμε όλοι γιατί στην πορεία της ζωής μας θα υπάρξει κάποια στιγμή που ένας άνθρωπος, ένας φίλος, ένα παιδί, ένας συγγενής, ένας αγαπημένος μας θα γυρίσει το βλέμμα του επάνω μας ζητώντας από εμάς κάτι με μεγάλη εγκαρτέρηση και τρυφερότητα…
Τι να' ναι άραγε η ζωή, αναρωτιέσαι... Ένα πρωί που χαμογελώντας είπες "καλημέρα" στους γονείς σου και τους αγκάλιασες κι ας έχασες χτες ένα κομμάτι του εαυτού σου... Ένα βράδυ που έκανες τους φίλους σου να χαμογελάσουν κι ας ήταν υγρά τα βλέφαρα της ψυχής σου... Ένα απόγευμα που μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και στα μάτια του , πίστεψες ότι το μεγαλύτερο θαύμα ήταν τα μάτια του...κι ας μην τα ξαναείδες ποτε... Ένα μεσημέρι που τα' βαλες με τον εαυτό σου κι είπες θα αλλάξεις...κι ας μην άλλαξες ποτέ γιατί καταβάθος σου αρέσει έτσι όπως είσαι... Μια μέρα είναι η ζωή γεμάτη στιγμές που ίσως θεωρείς μικρές...μα είναι αρκετές για να γεμίσουν μια ολόκληρη ζωή...!
Πού να τελειώνει τ’ όνειρο και πού ν’ αρχίζει η ζωή..; Κουράστηκε η ψυχή μου να κουβαλάει πληγές… Φεύγω… Είναι μονόδρομος η φυγή … και γυρισμός, κανείς… Φεύγω… Μην το πάρεις σαν λιποταξία, ούτε σαν εγκατάλειψη… Φεύγω να βρω τον εαυτό μου… Μέσα στα μονοπάτια σου, χάθηκε η ζωή μου… Πίστευες ότι θα αντέξω ζωή μισή... ένα σώμα που περιφέρεται και μια ψυχή που τρομαγμένη σεργιανίζει τις ερημιές της νιότης. Φεύγω… Μην μιλήσεις… Δεν θέλω να ακούσω ούτε μια λέξη από τα χείλη σου… Άκουσα πολλές… Μια λέξη απ’ την καρδιά σου, ίσως μ’ έκανε να μείνω… Αλλά όχι τώρα… Έχει πια νυχτώσει μέσα μου… Φεύγω… Φεύγω για μένα… να βρω εμένα… να αγαπήσω εμένα… να ζήσω για μένα… Να ξεχάσω εσένα… Μην μιλήσεις… Δεν θέλω τίποτα να ξέρω πια… Και μη ψάξεις να με βρεις… Είμαι ήδη μακριά… Δύο παράλληλοι δρόμοι ήμαστε τελικά… και ξέρεις, δυο δρόμοι παράλληλοι, δεν συναντιούνται ποτέ……
Εγωισμός. Μία λέξη γολγοθάς. Ο εγωισμός εκτός από μία λέξη που δεν ηχεί όμορφα στα αυτιά μας είναι και κάτι άλλο. Είναι ένα από τα αρνητικότερα στοιχεία που θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Παρόμοιος όρος είναι και αυτός της αλαζονείας. Τί είναι αυτό όμως που
ωθεί έναν άνθρωπο στον εγωισμό και την αλαζονεία; Δύσκολη ερώτηση και ακόμη πιο δύσκολη η απάντηση της.... Όλοι μας έχουμε φερθεί εγωιστικά ,όλοι έχουμε βάλει το εγώ μας πάνω από τα θέλω των άλλων. Όλοι έχουμε αγνοήσει τις ανάγκες του άλλου με μόνο στόχο την ικανοποίηση των δικών μας υπερβολικών ίσως αναγκών. Η αλαζονεία λοιπόν είναι ένα συστατικό που εμπεριέχετε σε όλους τους ανθρώπινους χαρακτήρες,ανεξαρτήτως ηλικίας και ωριμότητας. Αυτό που θα πρέπει λοιπόν να προσέξουμε εμείς οι εγωιστές άνθρωποι είναι το να μην ξεπεράσουμε τα όρια μας και ακόμη πιο συγκεκριμένα τα νοητά όρια του εγωισμού μας. Το να θέτεις όρια στον εαυτό σου δεν είναι κάτι το οποίο σε περιορίζει και σε υποβιβάζει..αντιθέτως είναι κάτι το οποίο σε καθιστά σόφρων και νοήμων άνθρωπο. Ας αφήσουμε λοιπόν τις αλαζονείες κατα μέρους γιατί το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να καταστρέψουμε οτιδήποτε όμορφο και αληθινό χτίζεται γύρω μας,είτε αυτό λέγεται αγάπη,φιλία,πάθος,έρωτας,συντροφιά και πολλές άλλες έννοιες σαν αυτές..! Δεχτείτε τους ανθρώπους όπως είναι και μην προσπαθείτε να τους πλάσετε όπως σας βολέβει....... Εξάλλου είναι σίγουρο πλέον πως η ομορφιά στη ζωή ξεκινά εκέι που ο εγωισμός τελειώνει...
Είναι μέρες περίεργες και αλλόκοτες αυτές εδώ οι μέρες... Λίγο ο χειμώνας , λίγο η βροχή , λίγο ο κρύος αέρας και αυτό το περίεργο συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν σε χτυπά με δύναμη στο πρόσωπο και σε πονά. Σε πονά λες και σε τιμωρεί για τα λάθη σου,τα τόσα λάθη σου. Και αυτή η βροχή; Που την ακούς απ'το παράθυρο να σκάει δυνατά πάνω στη γη ,σαν δάκρυα..ναι,δάκρυα. Το σκηνικό του χειμώνα είναι τόσο μελαγχολικό και σου φέρνει θλίψη, θλίψη και μοναξιά..Σε κάνει να θες ξανά εκείνη την αγκαλιά που είχες και τώρα δεν έχεις..εκείνη την αγκαλιά που ξεχάστηκε μέσα στο καλοκαίρι αλλά επέστρεψε κρυμμένη καλά μέσα στα πρωτοβρόχια του χειμώνα. Θέλει αγκαλιές ο χειμώνας αλλιώς δεν αντέχεται...γίνεται εχθρός σου και σε νικάει. Η ζεστασιά της αγκαλιάς είναι το μόνο φάρμακο ,έχει μαγικές ικανότητες,κλείνει όλες τις πληγές που σου άνοιξε ο χειμώνας...να'χαμε μία τώρα. Θα άλλαζε ήχο η βροχή,θα έμοιαζε με τραγούδι και ο δυνατός αέρας θα γινόταν θεός και θα έπαιρνε μακρυά ότι μας βαραίνει..Μια αγκαλιά και όλα αλλάζουν.
"Είμαστε και μεις που όταν νιώθουμε μόνοι και φοβόμαστε σκεφτόμαστε συγκεκριμένους ανθρώπους...και μόνο στην σκέψη ο φόβος φεύγει...μόνο με μια σκέψη...Μπορεί να μην τους έχουμε στην ζωή μας είτε γιατί δεν υπάρχουν πια, είτε γιατί δεν θέλουν και δεν μπορούν...ζουν μέσα μας όμως και μας συντροφεύουν...διώχνουν μακρυά τους φόβους και τις ανασφάλειες..ελπίζω όλοι να έχετε κάποιον στο μυαλό σας όσο το διαβάζετε..αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν κρατήστε τον μέσα σας όσο μακρυά σας και αν είναι τώρα..κρατήστε τον και σκεφτείτε πόσες φορές κατάφερε να'ναι δίπλα σας χωρίς καν να τον βλέπετε..."
Αν αγαπάς ,πες το... Αν σου λέιπει κάποιος, δείξτο... Αν θες κάποιον στη ζωή σου,βάλτον... Αν μετάνιωσες,ζήτα συγγνώμη... Αν βαρέθηκες,φύγε... Αν δεν χαμογελάς, βρές τι φταίει... Αν φοβάσαι, βρές θάρρος και νίκησε τον φοβο σου...
***Μην αφήνεις τόσα "αν" να σε κυριεύουν... Μην αφήνεις τον εαυτό σου με τα λίγα,ζήτα τα πολλά... Διεκδήκησε,αγάπα,τσαλακώσου,πέσε... Θα ξανασηκωθείς...
Άνθρωπε μην ζείς παγιδευμένος στα δεσμά σου..... Σπάσε τις αλυσίδες και φύγε, φύγε μ'ακούς; Φύγε τώρα που μπορείς,φύγε τώρα που προλαβαίνεις.... Όμορφη σου παν είναι η ζωή μα ειν' σκληρό παιχνίδι.. Την έκαναν οι άνθρωποι έτσι και την χάλασαν... Οι λίγοι οι κακοί...αυτοί... Την έπνιξαν και την μαχαίρωσαν κατάστηθα ... Και τώρα εσύ βρε άνθρωπε που πας γυμνός μες στα αγκάθια; Αμέλησες να βγάλεις τις αλυσίδες... Και αυτές είναι τροφή για το αγκάθι.... Το ξέχασες;
Πολλές φορές δεν βρίσκουμε τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσουμε όλα όσα νιώθουμε. Τo συναίσθημα είναι κάτι απερίγραπτα όμορφο αλλά συνάμα και κάτι αφάνταστα περίπλοκο και δύσκολο να ειπωθεί με λόγια. Άλλες φορές αυτό που μας κάνει να βυθιζόμαστε στη σιωπή είναι ο φόβος και άλλες, είναι η ίδια η ανικανότητα του εαυτού μας να σταθεί όρθιος και δυνατός απέναντι σε κάτι τόσο ισχυρό και ακατανίκητο όσο ένα συναίσθημα, αυτό της αγάπης. Είναι όμως τόσο άδικο να μην καταφέρνουμε να εξωτερικεύσουμε στους ανθρώπους συναισθήματα σαν αυτά. Είναι πραγματικά οδυνηρό και καθορίζει σε τεράστιο βαθμό την ευτυχία μας ή την δυστυχία μας. Όταν αγαπάμε είναι καλό να το λέμε γιατί υπάρχουν και αυτοί που ίσως χαθούν πριν προλάβουν να το ακούσουν απ΄τα χείλη μας. Δείξτε την αγάπη σας στους άλλους πριν αυτοί χαθούν,γιατί τότε η απώλεια θα είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτη..μην αφήνετε τα ανείπωτα να σας πνίξουν...
"Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις…" Θανάσης Βέγγος
Κοιτάζει μπροστά δίχως να την νοιάζουν τα περασμένα. Αφήνει στο χρόνο ότι κατάφερε να μας ξεφύγει και ρίχνει στη λήθη στιγμές που δεν ζήσαμε. Ψάχνοντας αυτό το τέλειο, το άπιαστο, την ευτυχία ξεχάσαμε να ζούμε. Η ζωή όμως δεν περιμένει, κανέναν και τίποτα. Συνεχίζει να κυλάει αδιάκοπα. Αν αφηνόσουν μια στιγμή, έτσι, για να δεις τι μαγεία κρύβει το να χάνεσαι πού και πού, να δίνεσαι στο σήμερα ξεχνώντας για λίγο το πριν και το μετά ίσως έβλεπες ότι αυτό που πάντα
αναζητάς βρίσκεται μες στα δυο σου χέρια γιατί η ευτυχία είναι πάντα κρυμμένη στις μικρές στιγμές. Δουλειές, άγχος, προβλήματα… όλα αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Η ζωή σου όμως τελειώνει πολύ γρήγορα και πριν προλάβεις καν να το καταλάβεις, έχεις φτάσει στο τέλος. Και τότε λυπάσαι, που δεν έφυγες μια νύχτα με τον μεγάλο σου έρωτα, που δεν έδωσες ένα φιλί στη μάνα σου εκείνο το πρωινό επειδή είχες νεύρα, που δεν βγήκες για καφέ με τους φίλους σου γιατί έπρεπε να πας στη δουλειά, που δεν βρήκες χρόνο να κοιτάξεις μια μέρα τον ήλιο που σου χαμογελούσε, που προσπέρασες ένα παιδί που σε ζητούσε, που δεν γέλασες με την ψυχή σου με ένα χαζό ανέκδοτο που σου είπε κάποιος, που δεν μέθυσες με την παρέα σου ένα βράδυ γιατί σκεφτόσουν τι θα πει ο κόσμος, που άφησες τη φλόγα μέσα σου να σβήσει, που παραιτήθηκες απ’ τη ζωή. Αναλογίσου πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο γρήγορα περνάει και ξεκίνα να ζεις. Στον κόσμο αυτόν εσύ είσαι ο περαστικός, ο εφήμερος. Ζήσε, λοιπόν, τώρα πριν αφεθείς και εσύ στο χρόνο, ζήσε πριν γίνεις παρελθόν. Η ζωή δεν περιμένει…
Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος… σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου καλούσε βοήθεια.
O ουρανός αμίλητος και σταχτύς το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους. Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων την πικρή θέληση να ζήσουν!
Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή. οι φίλοι είχαν χαθεί κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…
…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες παιδικές ευπιστίες…
Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών… και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…
Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους οχετούς.
Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα απ’ το βάθος των περασμένων.
…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…
Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…
Η πλατεία θα μείνει έρημη σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή λίγη επιείκεια της την αρνήθηκαν.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά να μας προδώσουν…
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε μια θέση
Εκείνος που θα γνωρίζει τα πάντα για σένα και θα σε αποδέχεται όπως είσαι, χωρίς να κάνει συγκρίσεις. Αυτός που όταν βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού, δεν θα σου δώσει μια σπρωξιά για να είναι σίγουρος ότι έπεσες αλλά θα κάνει τα πάντα για να σε κρατήσει. Φίλος είναι αυτός που όταν κάνεις κάτι άσχημο, θα σου το πει αλλά δεν θα σε κρίνει για τις επιλογές σου. Θα σου πει την γνώμη του αλλά δεν θα στην επιβάλλει. Εκείνος που όταν έχεις τις μαύρες σου, θα σου κάνει παρέα όλο το βράδυ και ας έχει να ξυπνήσει εφτά η ώρα το πρωί. Φίλος είναι εκείνος που δεν χρειάζεται να του μιλήσεις, γιατί έχει καταλάβει τι σκέφτεσαι και μόνο με ένα βλέμμα σου. Αυτός που θα σου νευριάζει και το επόμενο λεπτό θα σε παίρνει να πάτε για καφέ. Αυτός που μαζί του μπορείς να κάνεις τα μεγαλύτερα σου όνειρα και τις μεγαλύτερες τρέλες σου. Εξάλλου, όπως λένε «οι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς που μας έδωσε»! Αρκετοί φίλοι θα περάσουν απ’ τη ζωή σου. Κάποιοι από αυτούς θα σε πληγώσουν , άλλοι θα σε προδώσουν ή δεν θα σε εκτιμήσουν, κάποιοι ίσως και να σε εκμεταλλευτούν. Ο χρόνος είναι εκείνος που θα φανερώσει τους πραγματικούς ανθρώπους που μένουν κοντά σου από επιλογή και όχι από ανάγκη. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά για να καταλάβεις ποιος φίλος αξίζει τελικά…
Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα! Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου! Φτου κι από την αρχή τώρα… Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις…
Όταν κυλιέσαι μαζί της…
Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα…Κρατάς τις αναμνήσεις σου και προχώρα…
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο…
Όλοι μου λένε πως όσοι πραγματικά αξίζουν και σε αγαπούν
αληθινά θα ...... βρουν τρόπους να είναι στη ζωή σου, όλοι οι υπόλοιποι θα βρουν προφάσεις.
Γίνεται όμως άνθρωποι που αγαπιούνται να φεύγουν απο την ζωή του άλλου; Είτε αυτό είναι φιλία, είτε συγγένεια είτε σχέση ερωτική;
Και αν ναι, τι είναι αυτό που αναγκάζει την αγάπη να απομακρυνθεί;
Εγώ πάλι είμαι της άποψης, πως όποιος σε αγαπά πραγματικά και ξέρει ποιος είσαι, σε δέχεται με τα λάθη σου διότι ξέρει ότι είσαι άνθρωπος και έχει εμπιστοσύνη πως θα γίνεις καλύτερος και δεν θα τα επαναλάβεις. Ξέρω πως, όποιος σε αγαπάει αυθεντικά μένει εκεί και παλεύει μαζί σου, στα δύσκολα, στα εύκολα, στις χαρές, στις πληγές, στα λάθη. Αυτός που νοιάζεται, σε μια "κατρακύλα" δεν θα σου δώσει κλωτσιά να πας ακόμα πιο κάτω, δεν θα σε ρίξει στους άλλους, αλλά θα σου δώσει το χέρι να σε βοηθήσει να σηκωθείς.
Αυτός που αγαπά, αγαπά. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Είτε αγαπάς είτε όχι. Ή είσαι εκεί δίπλα του ή δεν είσαι.
Άνθρωποι που είναι στη μέση, δεν έχουν ισχυρά συναισθήματα, δεν ξέρουν τι θέλουν. Άρα εσύ γιατί να τους αφήνεις να μπαινοβγαίνουν στην ζωή σου; Ακόμα και αν τους αγαπάς και παλεύεις για αυτούς, αξίζει πιστεύεις να αφήνεις την πόρτα ανοιχτή για να σε ρίχνουν κάτω όποτε θέλουν;
Θα μου πείτε αφού αγαπάς... ανέχεσαι... Ναι... μήπως όμως υπάρχουν όρια; Mήπως άλλο είναι η υπομονή και άλλο η ανοχή;
Μπερδεμένη ιστορία...... Τελικά όσοι σε αγαπούν κάνουν τα πάντα για να μείνουν στην ζωή σου; Όποιος αγαπά βρίσκει τρόπους και όποιος δεν αγαπά προφάσεις; Ή μήπως μπορεί να γίνει και το αντίθετο;
Eίναι η αγάπη που μπορεί να νικήσει τους φόβους....
.jpg)
.jpg)
Είναι μέρες περίεργες και αλλόκοτες αυτές εδώ οι μέρες... Λίγο ο χειμώνας , λίγο η βροχή , λίγο ο κρύος αέρας και αυτό το περίεργο συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν σε χτυπά με δύναμη στο πρόσωπο και σε πονά. Σε πονά λες και σε τιμωρεί για τα λάθη σου,τα τόσα λάθη σου. Και αυτή η βροχή; Που την ακούς απ'το παράθυρο να σκάει δυνατά πάνω στη γη ,σαν δάκρυα..ναι,δάκρυα. Το σκηνικό του χειμώνα είναι τόσο μελαγχολικό και σου φέρνει θλίψη, θλίψη και μοναξιά..Σε κάνει να θες ξανά εκείνη την αγκαλιά που είχες και τώρα δεν έχεις..εκείνη την αγκαλιά που ξεχάστηκε μέσα στο καλοκαίρι αλλά επέστρεψε κρυμμένη καλά μέσα στα πρωτοβρόχια του χειμώνα. Θέλει αγκαλιές ο χειμώνας αλλιώς δεν αντέχεται...γίνεται εχθρός σου και σε νικάει. Η ζεστασιά της αγκαλιάς είναι το μόνο φάρμακο ,έχει μαγικές ικανότητες,κλείνει όλες τις πληγές που σου άνοιξε ο χειμώνας...να'χαμε μία τώρα. Θα άλλαζε ήχο η βροχή,θα έμοιαζε με τραγούδι και ο δυνατός αέρας θα γινόταν θεός και θα έπαιρνε μακρυά ότι μας βαραίνει..Μια αγκαλιά και όλα αλλάζουν.
Άνθρωπε μην ζείς παγιδευμένος στα δεσμά σου.....
Εκείνος που θα γνωρίζει τα πάντα για σένα και θα σε αποδέχεται όπως είσαι, χωρίς να κάνει συγκρίσεις. Αυτός που όταν βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού, δεν θα σου δώσει μια σπρωξιά για να είναι σίγουρος ότι έπεσες αλλά θα κάνει τα πάντα για να σε κρατήσει. Φίλος είναι αυτός που όταν κάνεις κάτι άσχημο, θα σου το πει αλλά δεν θα σε κρίνει για τις επιλογές σου. Θα σου πει την γνώμη του αλλά δεν θα στην επιβάλλει. Εκείνος που όταν έχεις τις μαύρες σου, θα σου κάνει παρέα όλο το βράδυ και ας έχει να ξυπνήσει εφτά η ώρα το πρωί. Φίλος είναι εκείνος που δεν χρειάζεται να του μιλήσεις, γιατί έχει καταλάβει τι σκέφτεσαι και μόνο με ένα βλέμμα σου. Αυτός που θα σου νευριάζει και το επόμενο λεπτό θα σε παίρνει να πάτε για καφέ. Αυτός που μαζί του μπορείς να κάνεις τα μεγαλύτερα σου όνειρα και τις μεγαλύτερες τρέλες σου. Εξάλλου, όπως λένε «οι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς που μας έδωσε»! Αρκετοί φίλοι θα περάσουν απ’ τη ζωή σου. Κάποιοι από αυτούς θα σε πληγώσουν , άλλοι θα σε προδώσουν ή δεν θα σε εκτιμήσουν, κάποιοι ίσως και να σε εκμεταλλευτούν. Ο χρόνος είναι εκείνος που θα φανερώσει τους πραγματικούς ανθρώπους που μένουν κοντά σου από επιλογή και όχι από ανάγκη. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά για να καταλάβεις ποιος φίλος αξίζει τελικά…
οι άνθρωποι μας 
Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς;
ΖΟΥΜΕ ΔΥΟ ΖΩΕΣ ......
