Θα επιστρέψεις σπίτι σου σήμερα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω. Πιο κοντά από ποτέ, τα σπίτια, οι οθόνες που όλο κάτι λένε, κάτι ακούς και κάτι σκέφτεσαι. Ότι χτυπάει, ας πούμε η καρδιά σου. Πιο κοντά και οι καρδιές στέκονται πιο μακριά από ποτέ. Εκατό φορές το έγραψες στον τοίχο απέναντι. Θα επιστρέψεις σπίτι σου σήμερα και θα το διαβάζεις μέχρι να το καταλάβεις. Δεν ψάχνουν οι άνθρωποι οικειότητα μέσα στους ανθρώπους. Κανένα σύντροφο, καμία θαλπωρή, οι καρδιές ζούνε εκεί που τα σπίτια απομακρύνονται. Μονάχα επιβεβαίωση, αυτή η αηδία και όση χωράει ο εαυτός, αυτό και ίσως οι καρδιές έχουν πάψει να χτυπάνε, από το άδειο, το γυμνό που μας περιβάλλει, πάνω στις οθόνες, στα χιλιόμετρα πάνω στο κρεβάτι για να κοιμηθείς. Όλοι, αυτοί που είναι μαζί και οι άλλοι, οι υπόλοιποι. Μάλλον κάτι λείπει, τόσο σε εσένα όσο και στους άλλους. Γιατί οι άνθρωποι μάλλον διώχνουν τους υπόλοιπους, μια διάχυτη σαπίλα στα σοκάκια, εξαναγκάζει να χάνεις παρά να βρίσκεις λογική.
