Τα Αντικλείδια~Παυλόπουλος

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. 'Ομως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το

Όταν βρέχει αλήθειες

Γεννήθηκες κι ήταν όλα αληθινά. Ήθελες να μεγαλώσεις γρήγορα τότε, αλλά τα χρόνια περπατούσαν αργά και βασανιστικά.  Άσε το σχολείο! Αυτό το σχολείο Θεέ μου, έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ. Αλλά ακόμα κι από τότε έπρεπε να γίνεις κάποιος. Ο πιο γρήγορος στην τάξη. Ο πιο έξυπνος. Ο πιο ωραίος. Ο πιο δυνατός. 
 Βασικά δεν είχε καμία σημασία. 
Σημασία είχε απλά όταν έλεγαν το όνομα σου, να ήσουν ο κάποιος που έφτιαξες να είσαι. Βέβαια ήξερες καλά ότι αυτός που έλεγαν όλοι ότι είσαι, δεν είχε καμία σχέση με εσένα. Ίσως μια μικρή, αλλά δεν ήσουν αυτό. Το έμαθες όμως. Το συνήθισες. Έγινες ένα με αυτό. Όχι το ψεύτικο ιδίωμα που σου