Ζόμπι

   Ξυπνάς ένα ακόμα πρωινό με τον ίδιο κόμπο στο στομάχι, για ακόμα μια ίδια μέρα που λες και βγήκε από φωτοτυπικό μηχάνημα. Το πρωινό σου ίδιο, τίποτα. Ένας καφές στο δρόμο και τρέξιμο ως την δουλειά σου. Λέω "δουλειά" κι όχι "εργασία" γιατί με το πρώτο μπορείς να κάνεις λογοπαίγνιο.

Στιγμές

   Κάπου διάβασα πως μια στιγμή χρονομετράται στο ενάμισι λεπτό.  Τα βάζω κάτω και με λίγα μαθηματικά βρίσκω πως έχω ζήσει 8415360 στιγμές στα 24 μου χρόνια. Στιγμές που διάλεξα να ζήσω, στιγμές που δεν μπορούσα να αποφύγω και στιγμές που έζησα καταλάθος. Όλες αυτές οι στιγμές με ετοίμασαν για την επόμενη και για κάθε επόμενη. Στιγμές που το πάθημα έγινε μάθημα. Στιγμές  που το γέλιο αντλήθηκε από την χαρά, ο πόνος από την θλίψη, η έμπνευση από τον προβληματισμό και ο ιδρώτας από την ολοκλήρωση.  

Ο Αλυσοδεμένος ελέφαντας

- Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ! 

- Σίγουρα; με ρώτησε αυτός. 

-Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω… Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!! 

   Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:

- Να σου πω μια ιστορία… Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται: 

“Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα