Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Είναι μέρες περίεργες και αλλόκοτες αυτές εδώ οι μέρες... Λίγο ο χειμώνας , λίγο η βροχή , λίγο ο κρύος αέρας και αυτό το περίεργο συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν σε χτυπά με δύναμη στο πρόσωπο και σε πονά. Σε πονά λες και σε τιμωρεί για τα λάθη σου,τα τόσα λάθη σου. Και αυτή η βροχή; Που την ακούς απ'το παράθυρο να σκάει δυνατά πάνω στη γη ,σαν δάκρυα..ναι,δάκρυα. Το σκηνικό του χειμώνα είναι τόσο μελαγχολικό και σου φέρνει θλίψη, θλίψη και μοναξιά..Σε κάνει να θες ξανά εκείνη την αγκαλιά που είχες και τώρα δεν έχεις..εκείνη την αγκαλιά που ξεχάστηκε μέσα στο καλοκαίρι αλλά επέστρεψε κρυμμένη καλά μέσα στα πρωτοβρόχια του χειμώνα. Θέλει αγκαλιές ο χειμώνας αλλιώς δεν αντέχεται...γίνεται εχθρός σου και σε νικάει. Η ζεστασιά της αγκαλιάς είναι το μόνο φάρμακο ,έχει μαγικές ικανότητες,κλείνει όλες τις πληγές που σου άνοιξε ο χειμώνας...να'χαμε μία τώρα. Θα άλλαζε ήχο η βροχή,θα έμοιαζε με τραγούδι και ο δυνατός αέρας θα γινόταν θεός και θα έπαιρνε μακρυά ότι μας βαραίνει..Μια αγκαλιά και όλα αλλάζουν.