Τη λατρεύω τη νύχτα.
Πάντα εκτιμούσα το σκοτάδι της.
Χωρίς φως όλα είναι πιο απλά, πιο όμορφα και ευκολονόητα.
"Νύχτα είναι θα περάσει " λένε κάποιοι. Ποτέ δεν τους κατάλαβα και ούτε προσπάθησα.
Ένα ρητό λέει πως : Την αυγή μπορείς να τη φτάσεις μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας.
Πέρα για πέρα αληθινό.
Ακόμη και η μοναξιά που αποπνέει το σκοτάδι, έχει κάτι να σου δώσει.
Σου δίνει εσένα τον ίδιο. Εσύ για σένα. Εγώ για μένα. Είσαι μόνος και είμαι μόνη.
Όπου και να'μαι. Με όποιον και να' μαι.
Τότε, μαθαίνεις ποιος είσαι. Γιατί ακόμη δε το ξέρεις. Θα πρέπει να περάσουν πολλές νύχτες για να το μάθεις. Είναι ένας γρίφος. Όχι άλυτος αλλά δύσκολος.
Η έλλειψη του φωτός σε κάνει ευάλωτο. Αλλά τι λέω; Ευάλωτος ήσουν πάντα. Όπως και ' γω άλλωστε. Ευάλωτοι είμαστε όλοι. Όχι στο φως. Στο σκοτάδι. Μόνο εκεί εξάλλου πετάμε τη μάσκα και φανερωνόμαστε. Σε ποιον φανερωνόμαστε μη με ρωτάς .
Εγώ σε εμένα και εσυ; Σε σένα.
Κάτι τελευταίο.
Να την ακούς τη νύχτα. Πάντα μιλάει η σιωπή της.
Τα λόγια της στρώνουν δρόμους μπροστά σου και σε οδηγούν στην επιθυμία του είναι σου.
Ξέρει αυτή τι θες και πόσο.
Και να θυμάσαι πως ο καλύτερος τρόπος να μακρύνεις τις μέρες είναι να ζήσεις τις νύχτες.
Κλέψε μερικές ώρες.
...Τη νύχτα όλα επιτρέπονται...
~X.π.Χ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου