Τρέξε να Προλάβεις τη Ζωή

Ένα απ'τα κύρια ελαττώματά μου, είναι η έλλειψη αίσθησης του χρόνου. Και τώρα που το γράφω, συνειδητοποιώ ότι αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν τα είχα καλά με τα ρολόγια. Όσες προσπάθειες και αν καταβάλλω κάτι θα συμβεί την τελευταία στιγμή και θα τρέχω και δε θα φτάνω. Μία μόνιμη εικόνα έρχεται στο μυαλό μου. Εγώ με την ψυχή στο στόμα να προσπαθώ να προλάβω ωράρια, προθεσμίες,ρ αντεβού, τη ζωή την ίδια. Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Τα λεπτά,τα δευτερόλεπτα που κυλάνε και ξέρεις ότι δεν θα ξαναγυρίσουν. Κάθε λεπτό, κάθε σου ανάσα που μετράει, έχει νόημα γιατί όταν περάσει θα έχει χαθεί για πάντα. Για πάντα με όλη τη σημασία της λέξεως, αφού όσο και αν προχωρήσει η τεχνολογία, χρονομηχανή λίγο δύσκολο να κατασκευάσει ο άνθρωπος.

 Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε μία χρονομηχανή. Αλήθεια πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα. Λόγια,πράξεις, άνθρωποι θα μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω να τα διορθώσουμε όλα. Να τα κάνουμε σωστά. Και φτου κι απ΄την αρχή θα πιάναμε το νήμα της ζωής, με τις καλύτερες δυνατές προσδοκίες. Ίσως να μη χρειάζεται καν χρονομηχανή όμως. Ίσως αν κάναμε πράξη, το κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ίσως αν είμασταν πιο προσεκτικοί, τη στιγμή που ετοιμαζόμασταν ν'ανοιξουμε το στόμα μας. Ίσως αν κρατούσαμε τον εγωισμό μας, κρυμμένο σε μπαούλα. Ίσως αν ξέραμε, να προφέρουμε τη συγνώμη.

 Όλα αυτά είναι που δεν ήξερες, όταν κατάφερες να πληγώσεις κ'εκείνον τον έναν άνθρωπο σου. Που το χάσατε, επειδή ο εγωισμός σας, έγινε τέρας και σας κατασπάραξε. Και κοιτάς πίσω και σου λείπει αφόρητα. Και ζεις ξανά απ'την αρχή, στη φαντασία σου, την πορεία σας. Πρώτα φιλιά, αγκαλιές δυνατές, αρώματα μεθυστικά, τοπία συνηθισμένα που τότε φάνταζαν στα μάτια σου ξεχωριστά. Θες να γυρίσεις το χρόνο στο τότε. Ξεχνάς όμως πως οι στιγμές είναι μοναδικές, γιατί πρώτα εσύ αλλάζεις στη διάρκεια του χρόνου. Ακόμη κι αν όλα τα συστατικά είναι ίδια, τα τοπία, τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι άνθρωποι, δε θα τα ξαναζήσεις το ίδιο. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε, όπως λέει και ο αοιδός.
 Θεωρούμε οτι ο χρόνος μαζί μας, δε θα είναι αμείλικτος.
 Νομίζουμε πως θα ζήσουμε αιώνια.
 Νομίζουμε πως θα προλάβουμε.
Συνήθως όμως δεν προλαβαίνουμε.
 Και όλα αυτά τα λέω, μόνο για να σε ταρακουνήσω. Να σε ταρακουνήσω εσένα, που κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα και βλέπεις τη ζωή να περνάει από απέναντι.
 Μην περιμένεις, βούτα, γιατί δεύτερη δεν έχει. Μ'αυτά και μ'αυτά, πάλι άργησα. Γι'αυτό τρέχω. Τρέχω να προλάβω!




πηγή : εδώ