Homo homini lupus

Ο κόσμος γύρω μας καίγεται και εμείς σαν ένας νέος Νέρωνας καθόμαστε ψηλά με ένα iphone στην κωλότσεπη να ακούμε μουσική και να χαζεύουμε την πύρινη λαίλαπα. Νομίζουμε πως
δεν μας αγγίζει τίποτα αλλά βλακάκο το ίδιο είσαι κι εσύ με εκείνον που σου απλώνει το χέρι για λίγη βοήθεια.

Γυρίζεις το κεφάλι σου αλλά στην γωνία συναντάς τον εαυτό σου να σου γυρίζει την πλάτη. Και είναι ένας φαύλος κύκλος γιατί η ζωή έχει το σχήμα του κύκλου και γυρίζει όπως ένα γαμημένο τσιγάρο που άναψες και τώρα πια δεν σβήνει. Όσο και αν το γουστάρεις κάποιας στιγμή θα σε βαρέσει.

Είδα άστεγους να μοιράζονται ένα πιάτο φαγητό και να γελάνε και πλούσιους να τσακώνονται για την τελευταία μπριζόλα στο τραπέζι.

Δεν είναι κήρυγμά, είναι μόνο σκέψεις, αποτυχημένες σκέψεις να σκεφτείς. Και να σκεφτείς πως ο κόσμος των ιδεών είναι ότι πιο τέλειο υπάρχει στην ανθρώπινη φύση.

Όλα είναι εδώ μπροστά στα πόδια μας και  περιμένουν  να απλώσουμε τα χέρια μας να τα πιάσουμε.

Δεν ξέρω αν έχω σεληνιαστεί, 
αν μιλάει το alter ego μου
ή έχω ανάδρομο Ερμή. 
Ξέρω όμως πως το πρωί που θα βγω από την σπηλιά μου
θα κοιτάζω τον κόσμο με πιο καθαρά μάτια.

Καληνύχτα μαλάκα!