Παραμύθι για μεγάλους.."Εσένα τί χρώμα είναι το κλουβί σου;"

   Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν πολλά κλουβιά. Κλουβιά μεγάλα,κλουβιά μικρά, κλουβιά πολύχρωμα, μονόχρωμα και πολλά πολλά άλλα. Με λίγα λόγια, μεγάλη ποικιλία κλουβιών και αρκετές κατηγορίες.Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες υπήρχαν αυτά για τα ζώα ,μέχρι που έφτασε η στιγμή που εμφανίστηκαν και αυτά για τους ανθρώπους.
Μα τι λογής είναι αυτά τα κλουβιά ανθρώπων; Έχουν και κλειδαριά;Και κλειδί;Και αν ναι ,ποιος το έχει;

   Υπάρχουν πολλοί τρόποι να φυλακίσεις έναν άνθρωπο σε ένα κλουβί, και άν όχι αληθινό τότε σιγουρα εικονικό αλλά πιστέψτε με τα συναισθήματα είναι ίδια και στα δύο. Τα ανθρώπινα κλουβία (αν όχι κελιά) μπορούν να πάρουν πολλές μορφές. Σκεφτείτε για παράδειγμα μια πόλη, άνθρωποι να τρέχουν σαν τρελοί στους δρόμους , άνθρωποι που αγνοούν τον διπλανό. Κτίρια, τσιμέντα, πεζοδρόμια. Αστικά λεωφορεία,στρίμωγμα, καθόλου αέρας και όμως κανείς να μιλήσεις.
Kαμιά καλημέρα ούτε καν ένα γεια.

  Ας δούμε όμως τώρα το κλουβί νουμερο (2). Μια πολυκατοικία. Πολλοί ένοικοι, ακόμη πιο πολλοί όροφοι ακόμη περισσότερες πόρτες. Κι όμως όλες κλειστές γιατί κλειστοί είναι και αυτοί που τιςκατοικούν. Και όσο πιο κλειστοί γίνονται τόσο στενεύει και το κλουβί τους. Και κάπως έτσι περνάμε στο τρίτο κλουβί.
Το σαλόνι μας.
Περνάμε άπειρες ώρες μέσα σ'αυτό, τσακωμοί ,προβλήματα ,φωνές και μια στο τόσο αγάπη για τους ανθρώπους μας, μπορεί να το ξεχνάμε αλλά πάντα το θυμώμαστε πριν να' ναι αργά. Εξάλλου έτσι μας συμφέρει. Το σαλόνι μας έχει λίγο χρώμα αλλά δεν φτάνει για να ομορφύνει το κόσμο μας. Σ 'αυτό όμως δεν φταίμε μόνο εμείς αλλά το μίνι κελί του δωματίου που ρουφάει όλο το χρωμά και απλώνει καταχνιά και μαυρίλα...Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. Μέχρι και το σαλόνι μου μίσησα τωρα, αλλά ξέρετε τι λέω πάντα; Οι άλλοι φταίνε..εκέινοι οι πολλοί,όχι εγώ.
           
    Μετά όμως το ξανασκέφτομαι και λέω δεν γίνεται να φταίνε μόνο οι άλλοι ,φταίω και γω.
Φταίω γιατί ναι..το κλουβί μου έχει
και  κλειδαριά.Mικρή αλλά μπαίνει λίγο φως μέσα,άλλο που εγώ δεν μπορώ να το δω καλά...γιατί αυτό με έκαναν να πιστεύω.
Πως τίποτα δεν μπορώ.
  Δεν το αντέχω όμως αυτό.Tο βλέπω σας λέω το φως,μπαίνει μες στο κλουβί και τότε μόλις πάω να κοιτάξω απ'την κλειδαρότρυπα σβήνει,και πάλι σκοτάδι. Και τότε ψάχνω για το κλειδι...ναι,ναι. Υπάρχει και κλειδί,πολλοί δεν ξέρουν πως υπάρχει αλλά εγω στο λέω,υπάρχει.

     Ήρθε τελικά η ώρα να σου πω ποιος έχει το κλειδί.  Το κλειδί το ' χω εγώ. Αλλά περίμενε, μην θυμώνεις, δεν σε φυλάκισα εγώ...έχεις και συ ένα κλειδί...ο καθένας έχει το δικό του-κλουβί και κλειδί πάνε μαζί. Ο καθένας μας λοιπόν ξεχωριστά, φυλακίζει μόνος του τον εαυτο του.
Θυμήσου όμως το φως που μπαίνει απτην κλειδαρότρυπα...φέρτο ξανά στο μυαλό σου και σκέψου πως αυτό είναι η αρχή, το κίνητρο, το έναυσμα. Ο λόγος που θα σε κάνει να ψάξεις για το κλειδί..και μόνο στην ιδέα πως θα ανακαλύψεις το φως που τόσα χρόνια τρεμοπαίζει μες στο κλουβί σου ,τρέχεις για να το βρεις.

Ξέχασες όμως πως το κλειδί είσαι εσύ.
H λογική σου.
H σκέψη σου.
Η ανθρωπιά σου.
Βρες το κλειδί και βγες απ'τον κόσμο του φαίνεσθαι που σου έδωσαν. Δες την αλήθεια μόνος, μπορείς.

Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα...

~Χ.π.Χ~