Βαρέθηκα να γράφω ιστορίες για έρωτες αγάπες και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Βαρέθηκα να γράφω για χαμόγελα και να διαβάζω για παιδιά που μετράνε τα άστρα όταν εκεί έξω σ'αυτή την αηδία που λέγεται πολιτισμένος κόσμος υπάρχουν παιδιά που κοιτάνε τον ουρανό και αντί για αστέρια μετράνε θανατηφόρες ρουκέτες και πυραύλους.
Βλέπουν τον θάνατο κατάματα ,νιώθουν τον φόβο να σκίζει την ψυχούλα τους στα δύο όταν κοιτάνε τον αδερφό τους αιμόφυρτο να κλαίει και να ζητάει βοήθεια γιατί θέλει να ζήσει και τρέμει στην ιδέα πως σε λίγα λεπτά θα 'χει πεθάνει από αιμορραγία.
Βλέπουν τη μάνα τους να κλαίει με λυγμούς και
να ουρλιάζει από απελπισία σαν να της ξεριζώνουν την καρδιά βάναυσα χωρίς να της δίνουν μια τελευταία ευκαιρία.
Αυτά τα παιδιά δεν είναι δικά σου,δεν είναι τα αδέρφια σου ,θα μπορούσαν όμως να'ναι.Αυτή η μάνα δεν είναι η δική σου μάνα.Θα μπορούσε όμως να'ναι. Μπορεί να ήσουν και εσύ η ίδια.Αυτός ο πόλεμος πατριώτη και εθνικιστή Έλληνα και όχι μόνο,δεν χτυπάει την πατρίδα σου αλλά κάποια άλλη πατρίδα που αύριο μπορεί η δική σου να πάρει τη θέση της και το σπίτι σου να γίνει το γκρεμισμένο σπίτι κάποιου αβοήθητου παιδιού ή κάποιας οικογένειας που ξεκληρίστηκε από μια βόμβα ,εναν πύραυλο. Έναν πύραυλο που πυροδοτήθηκε από ανθρώπινο χέρι. Μα πως μπορεί αυτό το χέρι να ανήκει σε άνθρωπο και όχι σε τέρας;
Δεν με νοιάζει αν θα μου πεις πως άρχισα τους λαικισμους γιατί ανόητε άνθρωπε αν ήσουν έστω και λίγο άνθρωπος τα βράδυα θα έκλαιγες και θα έχανες τον ύπνο σου αντικρίζοντας τέτοιες εικόνες γύρω σου,δίπλα σου. Και ας είναι αμέτρητα χιλιόμετρα μακρυά σου.
Tώρα κοίτα γύρω σου δες το κόσμο που έφτιαξες,δες την δήθεν οργανωμένη σου κοινωνία και αηδίασε μαζί της ελεύθερα. Κοίτα κατάματα την κατάντια του παγκόσμιου πολιτισμού που σου έδωσαν ετοιμοπαράδωτο για να ζήσεις μέσα και γέλα με όλη σου την ψυχή. Γέλα με εσένα τον ίδιο.
Κοίτα το ρολόι.
Είναι η ώρα να ξυπνήσεις επιτέλους.
Κοιμήθηκες για χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου