Φέρε δυο βόλτες γύρω από τη σκιά σου πριν φορέσεις το πανωφόρι σου και χαθείς. Και πριν ξεγελάσεις την ντροπή που θα νιώσεις σαν μάθεις γιατί φωσφορίζουν οι λίμνες στο βάθος του μυαλού σου, να ξαποστάσεις.
Κανείς δεν σου χαμογελάει εκεί έξω. Μονάχα σκύβουν το κεφάλι και ξανοίγουν το βήμα τους. Η επικίνδυνα μαγεμένη ικμάδα ενός κρύου δευτερολέπτου ή λεπτού. Περίπου τόσο χρόνο έχεις να διαπιστώσεις αν είσαι εύπεπτη θωριά. Σαν ξόρκι απόκοσμο από μακρινή σούπερνοβα σε καταδίκασαν να μη μάθεις ποτέ ότι αυτό δεν διαφέρει διόλου από τη ρουτίνα μιας αμοιβάδας. Κάθε φορά που το βλέμμα σου διασταυρώνεται με τους περαστικούς, οι σπίθες μοιάζουν αγρίμια με σηκωμένες τρίχες που γρυλλίζουν. Ένας αδάμαστος ψυχισμός γεμάτος γυμνά καλώδια που χοροπηδούν από ανάγκη. Αυτή η φλόγα θα σιγοκαίει και θα σου ρουφάει στιγμές.
Σαν φουντώσει για τα καλά, πριν καν να το καταλάβεις θα σε ταρακουνήσει σαν είδωλο που ξεπηδά από καθρέφτη, ένα σπρώξιμο από τον περαστικό που έστρεψε τη ματιά στις παγωμένες πλάκες του πεζοδρομίου.
Αστέρης Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου